Pudle też polują

O fascynacji dużymi pudlami

Gdy miałam pięć lat, rodzicom nadarzyła się okazja, by adoptować roczną czarną sukę dużego pudla o imieniu Tisha. Żyła 16 lat i była idealnym psem rodzinnym.
Gdy wyszłam za mąż, nastawiłam się na robienie kariery zawodowej i miałam mnóstwo zajęć. Po skończeniu 40 lat przyjrzałam się naszemu życiu i postanowiłam, że musimy trochę zwolnić i skupić się na czymś innym niż praca i podróże. Pomyślałam wtedy o psie. Mąż nie chciał jednak dużego pudla. Uważał, że to psy dla bab. Powiedziałam mu, że nie ma racji i że pudle mogą pracować jako psy myśliwskie. Myślałam, że w ten sposób tylko go przechytrzę, lecz on to dobrze zapamiętał. Na szczęście, gdy kupiliśmy pierwszego pudla – suczkę o imieniu Mulligan – zauważyłam, że ona uwielbia pływać i jest bardzo czujna na punkcie ptaków. Zaczęłam ją więc szkolić do pracy w polu. Dziś na pięć naszych pudli trzy polują.

O polujących pudlach

Najpopularniejszymi psami do polowań na kaczki są dziś labradory – mniej uważne i bardziej pobudliwe niż pudle, wręcz zwariowane na punkcie dotarcia do ptaka za wszelką cenę. Pudle najpierw oceniają sytuację. Nie są aż tak mocne jak labradory, lecz rozkładają siły i doskonale sobie radzą nawet w pracy na dużej wodzie. Uwielbiają tropić i odnajdywać postrzałki. Można ich używać jak retrieverów. Jedna z naszych suk robi stójkę, choć nie uczyliśmy jej tego i nie jest to cecha charakterystyczna rasy. Z naszymi pudlami pracujemy w ten sposób, że gdy wyczują ptaki, dla bezpieczeństwa wydajemy komendę „siad” podczas oddawania strzału. Następnie każemy im aportować postrzałki. Niektórzy myśliwi używają pudli jako psów zbierających po wypłoszeniu zwierzyny przez pointery i zestrzeleniu jej. Psy zbierające są wysłane, by zaaportować ptaki, podczas gdy grupa myśliwych idzie do przodu. Jednak my nigdy tak nie robiliśmy.
Nie polecam pudli ludziom, którzy chcą psa silnego, zdolnego dotrzeć wszędzie. Najlepiej nadają się do pracy na polach i łąkach i dobrze się sprawdzają podczas polowań na kaczki. Nam trzy pudle w zupełności do tego wystarczają, lecz polujemy tylko cztery razy w sezonie. Znam też kilka miniatur i toyów, które biorą udział w polowaniach.
Większość myśliwych trzyma psy w kojcach lub specjalnych psiarniach. Pudle się do tego nie nadają – potrzebują kontaktu z ludźmi.

O szkoleniu pudli

Szkolenie psa do myślistwa zajmuje mi początkowo około godziny dziennie. Najpierw uczę go podstaw aportowania i posłuszeństwa. Uprawianie agility i obedience traktuję jako okazję do zabawy. Robię to na niskim poziomie pobudzenia psa, dzięki czemu jest w stanie się skupić na detalach. Przy okazji: jeśli myślimy o pudlu do polowań, warto szukać szczeniaka z linii, które odnoszą sukcesy w tych sportach. W Stanach Zjednoczonych instynkt polowania jest ukryty w wielu liniach – wystarczy go tylko u psa rozbudzić. Z pudlami nie da się pracować tyle co np. z border collie, które bezustannie chcą coś robić. Ja spędzam na wynajdywaniu zajęcia moim psom około trzech godzin dziennie. Może to być rzucanie im zabawek lub pływanie w pobliskim jeziorze, przebiegnięcie małego toru agility, który mamy w ogrodzie, czy też wykonanie kilku ćwiczeń z zakresu posłuszeństwa.

O zaletach rasy

Duże pudle to psy kochające wszystkich i psy rodzinne. Łatwo się adaptują do nowych sytuacji. Mogą szaleć na dworze, a po powrocie ułożą się spokojnie u twoich stóp. Do tego są zabawne i wesołe. Dla mnie liczy się też, że nie linieją, bo jestem alergiczką.

O hodowli

Pudle wszystkich rozmiarów powinny mieć takie same cechy, jednak hodowla mniejszych odmian skupiła się raczej na wyglądzie niż na charakterze, co uważam za naganne. Pudle toy mogą cierpieć na syndrom małego psa, czyli szczekać i się bronić. Oczywiście, są też toye o cudownych charakterach.
Nie sądzę, by Amerykański Klub Pudla chciał kiedykolwiek, by była to tylko popularna rasa do towarzystwa. Nasi hodowcy starają się sprzedawać szczenięta z umowami gwarantującymi sterylizację/kastrację – trochę ogranicza to tzw. hodowle ogródkowe. Jednak właśnie z pudli najczęściej powstają rasy hybrydowe – maltipoos, cockapoos, labradoodle, golden-doodle itp. Tych wszystkich -poo lub -doodle jest więcej niż jakichkolwiek innych hybryd i bardzo mi się to nie podoba. Jeśli chcesz mieć psa z temperamentem lub sierścią pudla, to kup po prostu pudla! Występują w tak różnych wielkościach, że każdy znajdzie coś dla siebie.

O wyglądzie rasy

W Stanach Zjednoczonych wygląd pudli dużych pozostawia wiele do życzenia. Straciły dobry przód i dobrą kość w pogoni za wyrafinowanym wyglądem psów wystawowych, które trzymają głowy wysoko i noszą je… prawie na plecach! Pudel pracujący przy polowaniu nie powinien się różnić od wystawowego – z wyjątkiem tego, że nie potrzebuje owej nadmiernej ilości włosów. Staram się hodować takie pudle, które odpowiadają wymogom wzorca, lecz utrzymują pierwotny instynkt do pracy. Myślę, że hodowcy pudli wystawowych i użytkowych powinni pracować razem, by utrzymać jednolitość w rasie.

O zdrowiu pudli

Problemy zdrowotne u każdej z odmian pudli są trochę inne. Pula genetyczna dużych pudli jest na świecie dość mała, dlatego rasa ma pewne kłopoty ze zdrowiem. Jako przewodnicząca rady Fundacji Amerykańskiego Klubu Pudla przykładam wagę do tego, by organizacja wykonywała i wspierała badania mające na celu poprawę zdrowia pudli za pomocą stosowania testów.
Pudle duże, jak wiele innych dużych ras, mogą cierpieć na dysplazję stawów biodrowych. Miewają też skłonność do niedoczynności kory nadnerczy i zapalenia gruczołów łojowych. Odpowiedzialni hodowcy badają psy przed kryciem. Powinny być także przeprowadzane testy na choroby oczu i badanie tarczycy.