Zabójcy psiej duszy. Jak cierpią psy rasowe?

Popularna psia fryzjerka, pani wiele lat hodująca psy, żali się na niesprawiedliwość losu: kupiła kilkumiesięczną suczkę, która nie została nauczona zachowywania czystości.

Tyle razy już po znalezieniu nieczystości pani zrzuciła suczkę za karę ze schodów, tyle razy ją wyszarpała za kark („jak suka matka  młode” – pani uważa, że w dziedzinie psiej psychologii zjadła wszystkie rozumy), nie biła jej, bo psów bić nie należy, a jednak mimo zastosowania takich wyrafinowanych metod ta wstrętna „srajda” dalej zanieczyszcza mieszkanie.

Ta sama kobieta przymierza podopiecznej nową obrożę: żeby sprawdzić, czy sprzęt nie jest założony za luźno, gwałtownie podrywa ją w górę, podduszając. Zwierzak charczy, rozpaczliwie przebiera łapami w powietrzu, wpada w panikę. Na protesty osoby, która jest świadkiem zdarzenia, pani stwierdza: „Aleś ty przewrażliwiony! To w końcu tylko pies”.

Po tym zdarzeniu okazuje się, że suczka boi się wychodzić na spacery. Ano, to taka wrażliwa rasa, pewnie nie lubi hałasu na ulicy. Zostaje więc w domu, skazana do końca życia na oglądanie kilka razy dziennie tego samego ogródka.

Suczka spotykająca się wiele razy dziennie z zupełnie dla niej niezrozumiałymi przejawami agresji zaczyna wpadać w szczególny stan psychiczny: darzy swoją nieprzewidywalną, kapryśną panią chorobliwą miłością połączoną z objawami skrajnego podporządkowania. Wiecznie pod ludzkimi nogami, wiecznie skulona, gotowa przyjąć i bicie, i wyrazy miłości.

Domu szuka kilkumiesięczny piesek ozdobnej rasy, z hodowli określanej jako „jedna z najlepszych”. Potencjalni nabywcy, zobaczywszy zwierzątko, wpadają w panikę – wbity w transporter, niereagujący na żadne bodźce, śmierdzący psiak aż prosi się o etykietkę „szykują się kłopoty”. Ostatecznie kupują psa z litości, widząc, jak hodowczyni usiłuje wytrzepać psa z transportera, odwracając go do góry dnem, żeby go „lepiej pokazać”. Nie potrafią pogodzić się z tym, że pies musiałby wrócić do domu, w którym traktowano go w ten sposób.

Kobieta nie widzi nic dziwnego w zachowaniu pieska, mruczy coś o tym, że jest on „przylepką” i że „nie rozumie, dlaczego taki dziś nieśmiały”. No właśnie – tak dobrze udaje czy naprawdę nie wie, że zniszczyła psychikę jednego z wychowanków?

Pieska nie nauczono czystości, a jego futro jest przesiąknięte zapachem starych odchodów, widać, że ktoś naprędce wyrywał kołtuny i ciął posklejane włosy pod oczami, co doprowadziło do powstania trudno gojących się ran. Zwierzak panicznie boi się ludzi, dużych pomieszczeń, świata zewnętrznego, nie wie, co to obroża i smycz. Kiedy po długim czasie udaje się z nim nawiązać jakiś kontakt, zachowuje się jak dziecko z chorobą sierocą: obłąkańczo wtula się w człowieka, reaguje paniką na jakiekolwiek bodźce, ucieka lub nieruchomieje na wiele godzin.

Wygląda na to, że to typowy przykład psa, którego pozostawiono w hodowli, żeby zobaczyć, jak się rozwinie. Ponieważ nie spełnił oczekiwań co do idealnego wyglądu, a przy tym miał nieco słabszą psychikę niż jego bracia, podjęto decyzję o sprzedaży. I tak poszło do nowego domu dzikie zwierzątko, które zapewne nie było w stanie poddać się nauce chodzenia na ringówce – jedynej rozrywce, jaką miewają wystawowe championy z tej hodowli.

Ładny owczarek biega po placu treningowym znanej trenerki. Kobieta przynosi wiaderko z wodą. – Zaraz ci coś pokażę – mówi.

Gdy stawia wiaderko na ziemi, pies rzuca się ku niemu i żłopie wodę niczym smok wawelski po zjedzeniu nafaszerowanej siarką owieczki. Dziwi mnie to, bo dzień nie jest upalny, a zwierzak tyle co wyszedł z domu i nie zdążył się zmęczyć.

– Widzisz? – kobieta potrząsa głową ze smutkiem. – Gdyby mu pozwolić, wypiłby kilka wiader. Staramy się nad nim pracować, ale to bardzo trudne. Wiesz, że to ludzie tak mu zniszczyli psychikę?

Piękny pies został kupiony za granicą. Dotychczasowy właściciel, czeski szkoleniowiec (jeśli tak można go nazwać), postanowił się go pozbyć, gdy odkrył, że metody, które stosuje, nie działają na zwierzaka. A były one osobliwe. Zauważywszy, że pies przygotowywany do konkursów niezbyt dobrze tropi, uznał, że ma za małą motywację. A bez czego nie może się obejść żadna żywa istota? To jasne, bez wody. Wobec tego racjonowanie wody skłoni psa do pracy. Nie zrobisz śladu, nie dostaniesz wody!

Pies, którego jedyną winą było to, że jego pan nie umiał przekazać mu, czego od niego oczekuje, został niemal doprowadzony do śmierci z pragnienia. Właściciel był konsekwentny, pies się „nie starał”, więc i wody nie dostawał nieraz przez dwa dni. Kiedy ze zdrowego, chętnego do pracy zwierzęcia uczyniono chore psychicznie, ogarnięte obsesją stworzenie, pozbyto się go.