Kynolog radzi

Co to jest ridge i u jakich ras występuje?
Ridge (pręga) to pas sierści na grzbiecie, który rośnie w przeciwnym kierunku niż na reszcie ciała, czyli pod włos. Ta niezwykła cecha jest charakterystyczna tylko dla dwóch ras – rhodesian ridgeback i thai ridgeback.
U rodezjana pręga może mieć do 5-cm szerokości, musi być wyraźna, symetryczna i przybierać kształt sztyletu. Zaczyna się tuż za łopatkami, gdzie tworzy regularną koronę z dwoma wicherkami, zwęża się w kierunku zadu i biegnie aż do guzów biodrowych. Korona nie może przekraczać jednej trzeciej długości pręgi.
Już gdy szczenię się rodzi, widać, czy pręga jest prawidłowa, czy np. zbyt krótka. Rodezjanów jej pozbawionych lub z pręgą wadliwą nie wystawia się ani nie rozmnaża.
W przypadku thai rigdebacka wzorzec nie jest tak rygorystyczny. Pręga musi występować, ale może przybierać różne kształty. Także jej długość czy liczba wicherków nie są ściśle określone. Czasami na całym grzbiecie sierść rośnie w przeciwnym kierunku.

Czym się różnią cavalier King Charles spaniel i King Charles spaniel?
King Charles spaniela i cavaliera łączy wspólne pochodzenie. Przodkami tych ras mogły być małe, biało-czerwone spaniele z Malty lub Włoch, skrzyżowane z psami z Dalekiego Wschodu, lub też hiszpańskie psy na trufle.
King Charles spaniel był ulubieńcem angielskich królów i arystokratów. Z czasem, na skutek mariaży z mopsami i pekińczykami, zatracił swój typowy wygląd – jego kufa stała się znacznie krótsza. W latach 20. XX w. miłośnicy rasy rozpoczęli poszukiwania ocalałych psów z dłuższymi pyskami. Kilka lat później zdecydowano się zatwierdzić dwie rasy – spanielowi z krótszą kufą pozostawiono nazwę King Charles, a do nazwy odtworzonych psów w starym typie dodano słowo cavalier.
Już na pierwszy rzut oka rasy te różnią się wyglądem. Cavalier ma czaszkę prawie płaską między uszami, płytki stop, kufę o prostym grzbiecie i wysoko osadzone uszy. Głowa kinga jest dosyć duża w stosunku do wielkości psa, wypukła, o mocno zaznaczonym stopie, graniastej, wyraźnie zadartej kufie i nisko osadzonych uszach. Prawidłowym zgryzem u cavaliera jest nożycowy, u kinga – lekki przodozgryz. King jest mniejszy – waży od 3,6 do 6,3-kg, podczas gdy waga cavaliera waha się między 5,4 a 8 kg.
Obie rasy mają taką samą szatę – długą, prostą i jedwabistą (dopuszczalna jest lekka falistość, lecz nie loki). Hoduje się je w czterech rodzajach umaszczenia: blenheim (biało-rude), tricolor, czarne podpalane i ruby (rude).
Zarówno king, jak i cavalier to czworonogi łagodne w stosunku do ludzi i zwierząt, przywiązane do właściciela, wrażliwe, o umiarkowanym temperamencie. Świetnie nadają się na towarzyszy dzieci. Nie lubią samotności i jeśli nie mogą towarzyszyć panu przez cały dzień, chętnie spędzą czas z innym psem – najlepiej tej samej rasy.
Są mało hałaśliwe i nie sprawdzą się w roli stróżów. Uważa się, że kingi są ostrożniejsze w kontaktach z nieznajomymi, podczas gdy cavaliery to psy bardziej otwarte – nie jest to jednak reguła.
Ze względu na łagodność i cierpliwość doskonale spisują się w dogoterapii. Mogą też uprawiać niektóre psie sporty, np. agility czy obedience.
Obie rasy mają skłonność do wypadania rzepki, alergii, katarakty, postępującego zaniku siatkówki i dystrofii rogówki. Zdarza się wada zastawki mitralnej, dlatego u zwierząt hodowlanych zaleca się coroczne badanie serca. Charakterystyczny jest dla nich niski poziom płytek krwi, nie musi to jednak oznaczać choroby. W starszym wieku psy te mogą cierpieć na zwyrodnienia stawów. Trzeba także chronić je przed wilgocią, ponieważ łatwo się przeziębiają, i systematycznie usuwać kamień nazębny. Płytko osadzone oczy są podatne na urazy, dlatego wymagają bacznej uwagi. Kingi – z racji skróconej kufy – są wrażliwsze na upały.