Linka dla psa – ciekawa alternatywa dla smyczy

Czym jest smycz dla psa i do czego służy, każdy wie. Ale że linka jest również bardzo przydatna, to już wiedza często… tajemna.

Występuje w różnych wariantach – może mieć długość 5 m, 10 m, 15 m lub 20 m. Można ją kupić w wielu kolorach, a także wykonaną z różnych materiałów – parcianą, ze skóry lub z gumy.

Do czego przydaje się linka?

Ale do czego to się przydaje? Przede wszystkim do spacerów w lesie i wszędzie tam, gdzie obowiązuje zakaz puszczania psów luzem. Luzem, czyli zupełnie bez niczego, a nikt nie powiedział przecież, jak długa ma być owa „smycz”. Ta zwykła ma 1,20 m w porywach do 3 m, więc spacer na niej to dla psa średnia atrakcja. Natomiast na 10 metrach linki pies może właściwie wszystko! Wąchać, zwiedzać, podbiegać. I przy okazji jest bezpieczny, nigdzie nam nie ucieknie, a my nie łamiemy prawa – bo mamy psa na uwięzi.

To świetnie rozwiązanie nie tylko na spacery po lesie, ale również wtedy, gdy wychodzimy po prostu na dwór, a mamy psa z tendencją do uciekania. W grupie ryzyka znajdują się również psy świeżo po adopcji (z którymi jeszcze nie znamy się zbyt dobrze), a także szczeniaki. Na lince mają swobodę spacerowania, a przy tym uczą się, że bliskość człowieka jest koniecznym warunkiem spaceru.

Nauka przywołania

Linka to, można by rzec, obowiązkowy gadżet, gdy chcemy nauczyć psa przychodzenia na wołanie. Jak postępujemy? Najpierw wołamy psa, gdy jest dość blisko nas i akurat nic nie zabiera nam jego uwagi (inny pies czy przejeżdżający rowerzysta). Gdy tylko przyjdzie, sowicie go nagradzamy i głośno chwalimy dobre zachowanie. Nagradzamy tym, co akurat nasz pies uważa za atrakcyjne – dla jednego psiaka będzie to jedzenie, dla innego piłka lub zabawa szarpakiem.

Po kilku udanych próbach wołamy psa, gdy jest dalej. Na etapie nauki nie skazujmy psa na porażkę, to znaczy nie krzyczmy „do mnie!”, gdy wiemy, że pupil nie przyjdzie, bo akurat obok przebiega kot. Poziom trudności zwiększajmy bardzo powoli. Oczywiście, w przyszłości nadejdzie moment, w którym odwołamy psa nawet od czegoś bardzo atrakcyjnego, ale nie nastąpi to na pewno od razu.

Gdy na lince zawsze przychodzi

Szczęśliwie każdy właściciel psa, który postępował konsekwentnie, dość szybko dochodzi do etapu, na którym pies zapięty na lince zawsze do niego podbiega. Czas wtedy pójść krok dalej i puścić psa wolno, ale… na lince. To znaczy rzucić linkę na ziemię i pozwolić psu przemieszczać się z ciągnącym się za nim sznurkiem. Wołamy psa, gdy nieco się oddali, i przydeptujemy linkę, uniemożliwiając oddalenie się, gdy nie wraca.

Z czasem obcinamy linkę, by była coraz krótsza. Po kilku miesiącach psu może wisieć z obroży ledwo widoczny, kilkucentymetrowy kawałek linki. Za który w razie czego i tak psiaka nie złapiemy, ale nie będzie takiej potrzeby. Bo zwierzak będzie miał dobrze utrwalone, że ta linka zawsze jest i nie ma jak – i po co – uciekać. Zostanie w jego głowie, choć niewidzialna.

Obchodzenie się z linką

Z psiego punktu widzenia w samej lince nie ma niczego trudnego. Ot, długi sznurek. Ale dla właścicieli to często problem – jak sobie poradzić z tak długą liną, przecież ona się plącze i, gdy pies wyrwie do przodu, może poranić dłonie! Oczywiście, może, ale i na to są sposoby.

Po pierwsze – na spacery z linką zakładajmy rękawiczki. W zimę grubsze, narciarskie, a w lato – rowerowe. Po drugie, gdy idziemy z linką (i psem oczywiście!) do lasu, prowadźmy linkę za sobą. Kolejność powinna być następująca – najpierw pies, potem nie za długi kawałek linki, człowiek i za człowiekiem reszta liny. Człowiek może wtedy dozować psu odpowiednią długość uwięzi i popuszczać, gdy pies chce gdzieś podbiec, albo szybko zwijać za siebie, gdy chce mieć psa bliżej.

Po powrocie do domu linkę wysuszmy – błoto łatwo wtedy od niej odpadnie – i zwińmy. Najprościej robić to na własnym łokciu, zwijając linkę w dużą pętlę. Dzięki temu, gdy następnym razem będziemy chcieli tej linki użyć, nie będzie problemu zagmatwanej plątaniny materiału.