DOG ARGENTYŃSKI
Niebywale zwinny i wytrzymały dog argentyński to świetny myśliwy, a w razie potrzeby - skuteczny stróż i obrońca. Jest to zwierzę dość duże, proporcjonalnie zbudowane, o lekko wydłużonym tułowiu. Krótka, twarda sierść jest czysto biała, dopuszczalna jest jedna łatka wokół oka. Pies dla doświadczonego przewodnika. Podatny na szkolenie.
Charakter
Dog argentyński w sposób doskonały łączy w sobie siłę i elegancję. To dobrze umięśniony molos o zgrabnej sylwetce. W jego wyglądzie nie powinno być nic z ociężałości niektórych większych molosowatych kuzynów.
Choć potrzebuje dużo ruchu, dostatecznie wybiegany jest w domu leniuchem i pieszczochem.Może natomiast przysporzyć problemów na spacerach, bo bywa agresywny wobec obcych psów. W związku ze swoim pierwotnym przeznaczeniem inne zwierzęta traktuje jak potencjalną zdobycz. Jednak przyzwyczajony od małego do obecności kotów oraz innych małych domowników, świetnie się z nimi dogaduje.
Dog argentyński to pies jednego pana, ale zżywa się z całą rodziną. Serdeczny i cierpliwy, wyjątkowo wierny, przewodnikowi ufa bezgranicznie. Lubi przebywać w towarzystwie ludzi, często chodzi krok w krok za swoim panem.
Wobec dzieci nie jest zbyt wylewny i odnosi się do nich obojętnie. Najlepiej wziąć młodego psa i przyzwyczajać go do swoich pociech. W stosunku do obcych osób jest spokojny, raczej przyjacielski, ale zachowuje dystans.
Umiejętności
Dog argentyński sprawdza się nie tylko w domu i na polowaniu, ale również jako pies służbowy czy przewodnik ociemniałych. Niestety, zaczęli go wykorzystywać także hodowcy psów do walk, bo zachował pewne predyspozycje do tego „sportu”.
Szkolenie i wychowanie
Ma bardzo silny charakter i wykazuje sporą samodzielność. Poluje się z nim na dziki, pumy i inne duże zwierzęta. Wczesna socjalizacja i ustanowienie hierarchii pomogą jednak zapanować nad jego instynktem łowieckim. Nie należy specjalnie wzbudzać u niego zachowań obronnych i stróżujących, bo ma je wrodzone.
Dla kogo ta rasa
Nadaje się dla ludzi odpowiedzialnych i zrównoważonych, zdecydowanych i aktywnych. Z uwagi na obronno-bojowe predyspozycje nie poleca się go osobom niedoświadczonym. Przed nabyciem przedstawiciela tej rasy warto nie tylko przygotować się teoretycznie, ale i porozmawiać z właścicielami dogów argentyńskich.
Wady i zalety
Wady
- dominujący
- samodzielny i uparty
- może wykazywać agresję wobec ludzi i zwierząt
- ma silny instynkt łowiecki
Zalety
- bardzo przywiązany do przewodnika
- jeśli ustali się z nim odpowiednie stosunki, dobrze poddaje się szkoleniu
- dobry stróż i obrońca
- nieskomplikowany w pielęgnacji
Zdrowie
Dogi argentyńskie, podobnie jak inne białe i łaciate psy są narażone na głuchotę związaną z brakiem pigmentu. Dlatego też zaleca się przeprowadzenie badania BAER u szczeniąt w wieku 7-8 tygodni – pozwala ono wykryć także głuchotę jednostronną, trudną do zauważenia w życiu codziennym (takie psy mają jednak problem z lokalizacją źródła dźwięku i nie powinny być wykorzystywane w hodowli).
Ponadto, zdarzają się u nich alergie skórne oraz dysplazja biodrowa i łokciowa a w starszym wieku artroza.
Żywienie
Dogi argentyńskie bywają podatne na alergie pokarmowe. W takiej sytuacji powinno się sprawdzić, na co pies jest uczulony stosując dietę eliminacyjną. Można również zrobić testy skórne.
Pielęgnacja
Dog argentyński ma krótką sierść, więc jego pielęgnacja nie jest skomplikowana. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że pies ten linieje a krótkie włoski mogą wbijać się jak igiełki w tapicerkę, dywany itp.
Historia
Rasa została wyhodowana w prowincji Córdoba w Argentynie i liczy niespełna sto lat. Jej twórcą był lekarz dr Antonio Nores Martinez. Jego rodzina od pokoleń trzymała psy. W 1928 r. Martinez postanowił wyhodować nową rasę, która spełniałaby jego kryteria „psa idealnego”.
Planowo krzyżował więc występującego na tamtym terenie walczącego psa z Córdoby z innymi rasami. Czworonogi tej pierwszej rasy były mało wyrównane i brakowało im stabilności psychicznej, ponieważ hodowano je prawie wyłącznie pod kątem walk.
Dr Martinez, którego pasją było polowanie, marzył natomiast o czworonogu, który byłby dobrym łowcą i stróżem, jednocześnie jednak oddanym i łagodnym towarzyszem rodziny. Dodatkowym kryterium było białe umaszczenie, korzystne w ciepłym klimacie.
Wśród psów użytych do krzyżówek znalazły się: dog niemiecki, bokser, mastif hiszpański, buldog, bulterier, duży pies pirenejski, pointer, wilczarz irlandzki i dogue de Bordeaux.
Nową rasę Argentyńska Federacja Kynologiczna uznała w 1964 r., a FCI w 1973 r. – jako jedyną do tej pory rasę argentyńską.
Największą popularnością rasa cieszy się oczywiście w swojej ojczyźnie. Nadal czynnie poluje i jest używana przez policję. Dog argentyński ceniony jest też w Stanach Zjednoczonych, gdzie działa duży klub zrzeszający miłośników rasy. Używany jest tam również do polowań na dziki.
W Europie rasa jest najbardziej popularna we Włoszech, Francji i Rosji, skąd pochodzą najładniejsze psy. W Polsce zainteresowanie nią jest raczej niewielkie.
Wzorzec
Dog argentyński – grupa II FCI, sekcja 2.1, nr wzorca 292
- Pochodzenie: Argentyna
- Charakter: pies zrównoważony, pewny siebie; oddany rodzinie, zwłaszcza przewodnikowi; doskonały stróż i obrońca; bywa agresywny wobec psów; ma silny instynkt łowiecki
- Wielkość: psy 62-68-cm, suki 60-65-cm
- Waga: 36-45 kg
- Szata: bardzo krótka, przylegająca i gładka; w ciepłym klimacie bez podszerstka, w chłodnym może go mieć
- Maść: biała; dopuszczalna jedna ciemna łatka wokół oka
- Długość życia: 10-12 lat
- Podatność na szkolenie: duża, ale wymaga doświadczonego przewodnika
- Aktywność: średnia; potrzebuje ruchu, lecz w domu jest spokojny
- Koszty utrzymania: 200-300 zł miesięcznie
- Odporność/podatność na choroby: odporny, ale zimą nie może mieszkać na zewnątrz; zdarzają się: wrodzona głuchota, problemy ze stawami (dysplazja), w starszym wieku artroza; bywa podatny na alergie skórne
- Możliwość nabycia szczeniaka: nie ma problemu, choć czasem trzeba poczekać
- Cena psa z rodowodem: 1500-2500 zł
Ciekawostki
Rasa ta znajduje się na liście ras agresywnych w niektórych krajach, m.in. w Polsce, na Ukrainie, na Islandii, w Australii i Singapurze.
Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń (Dz. U. Nr 159, poz. 1051), utrzymywanie psa tej rasy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.