SZNAUCER OLBRZYM

Wygląd rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym to duży, silny pies mogący ważyć od 35 do 47 kg. Charakteryzuje się proporcjonalną głową oraz klinowatą kufą zakończoną dużym, czarnym nosem. Jego średniej wielkości, owalne i ciemne oczy są bystre, a wysoko osadzone, wiszące uszy powinny układać się w kształt litery V. Ogon jest długi i sierpowato zagięty, natomiast kończyny muszą być mocne, proste i dobrze umięśnione, co pozwala psu na elegancki i energiczny chód.

Dwuwarstwowa sierść sznaucera olbrzyma składa się z twardego, szorstkiego włosa okrywowego oraz gęstego podszerstka. Na czubku głowy i uszach włos jest krótki, a na pysku tworzy charakterystyczne krzaczaste brwi i brodę. Dopuszczone są dwa warianty umaszczenia:

• całkowicie czarne z czarnym podszerstkiem,
• pieprz i sól (czarny włos z szarym podszerstkiem).

W Stanach Zjednoczonych wyhodowano odmianę czarno-srebrną i białą.

Charakter i usposobienie rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym to najspokojniejszy przedstawiciel rodziny sznaucerów. Choć jest zrównoważony, to nie brak mu temperamentu i ciekawości świata mniejszych kuzynów. Cechują go zawadiacka natura, odwaga i silny charakter, a jednocześnie wrażliwość. Sznaucer olbrzym nie nadaje się do kojca. Potrzebuje silnej więzi z rodziną i poczucia, że jest przez nią kochany. To pies jednego pana i choć każdego domownika traktuje przyjaźnie, tylko wybranemu bezgranicznie zaufa i jest wierny.

Przedstawiciel tej rasy długo dojrzewa, jest wesoły i często do późnej starości zachowuje się jak niesforny szczeniak.

Pies rasy sznaucer olbrzym to znakomity stróż i obrońca – sam jego wygląd budzi respekt. Ma rozwinięte poczucie własności i instynkt terytorialny. Z natury nie ufa obcym, ale nie bywa agresywny bez wyraźnego powodu. Rzecz jasna, źle wychowany i nieprawidłowo szkolony może się stać niebezpieczny dla otoczenia.

Sznaucer olbrzymi raczej nie wdaje się w awantury z pobratymcami, ale zaatakowany przez dużego psa nie pozostanie obojętny. Małe czworonogi traktuje pobłażliwie. Z reguły jest tolerancyjny w stosunku do zwierząt domowych.

Olbrzymy nie znoszą nudy i bezczynności. To psy aktywne i wytrzymałe, którym trzeba zapewnić odpowiednią ilość ruchu i zajęcie. Chętnie aportują, pływają, towarzyszą biegaczom lub rowerzystom (trening można zacząć dopiero z dorosłym psem).

Umiejętności

Odważne i silne psy rasy sznaucer olbrzym początkowo wykorzystywano do stróżowania i pilnowania stad. Dobrze radziły sobie jako czworonogi służbowe w policji i wojsku. Dziś to głównie psy do towarzystwa, choć używa się ich także do pracy w ratownictwie, wyszukiwania materiałów wybuchowych czy narkotyków.

Można ćwiczyć z nimi podstawowe posłuszeństwo, tropienie czy obronę. Dobrze radzą sobie w niektórych psich sportach: agility, flyballu, obedience, canicrossie czy dogtrekkingu.

Szkolenie i wychowanie

Sznaucer olbrzym jest inteligentny i pojętny. Szybko się uczy, ale monotonne ćwiczenia go nudzą, dlatego trzeba stawiać przez nim nowe wyzwania. Szkolenie ma być zabawą i opierać się na pochwałach i nagrodach (sprawdza się metoda klikerowa). Pies rasy sznaucer olbrzym jest wrażliwy na dźwięk głosu – dobre słowo często wystarczy, by go zachęcić do współpracy, z kolei podniesiony głos i niezadowolenie przewodnika są dostateczną karą. Wszelka przemoc fizyczna wyrządza wiele szkody w psychice czworonoga i jego relacjach z opiekunem.

W wychowaniu psa tej rasy liczą się konsekwencja i stanowczość, ale również łagodność. Maluch musi poznawać ludzi, inne psy, mieć styczność z nowymi sytuacjami i odwiedzać różne miejsca. Naukę zaczynamy już z małym szczeniakiem – najlepiej na zajęciach w psim przedszkolu.

Dla kogo ta rasa

Sznaucer olbrzym to odpowiedni pies dla młodych, aktywnych osób, ale nadaje się także dla rodzin z dziećmi i ludzi w starszym wieku. Opiekun nie musi mieć dużego doświadczenia w wychowywaniu psów, ale powinien być stanowczy, cierpliwy i nastawiony na odpowiednią socjalizację. Prawidłowo prowadzony sznaucer olbrzym nie sprawia problemów, potrzebuje jednak sporo ruchu i ćwiczeń umysłowych.

Wady i zalety rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bywa hałaśliwy
• wymaga systematycznych zabiegów fryzjerskich
• wymaga starannej socjalizacji

Zalety

• mocno przywiązuje się do opiekuna
• toleruje inne zwierzęta
• pojętny i podatny na szkolenie
• może uprawiać psie sporty
• świetny stróż i obrońca
• prawidłowo pielęgnowany nie gubi sierści

Zdrowie rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym jest odporny i wytrzymały, dobrze znosi zarówno niskie, jak i wysokie temperatury. Latem nie powinno się go jednak narażać na długie przebywanie w pełnym słońcu, trzeba też zadbać, aby miał stały dostęp do wody.

Przedstawiciele tej rasy rzadko chorują. Miewają predyspozycje do:

• dysplazji stawów biodrowych (do uzyskania uprawnień hodowlanych wymagane jest prześwietlenie – prawidłowy wynik to A lub B) i łokciowych,
• rozszerzenia i skrętu żołądka,
• chorób nowotworowych,
• alergii,
• stanów zapalnych uszu,
• problemów skórnych (są zwykle następstwem nieprawidłowego żywienia i pielęgnacji),
• ciąży urojonej (suki).

Żywienie rasy sznaucer olbrzym

Większość psów rasy sznaucer olbrzym ma dobry apetyt i nie jest wybredna. Najwygodniej podawać im gotowe suche karmy renomowanych firm przeznaczone dla dużych ras, zawierające substancje chroniące i regenerujące chrząstki stawowe.

Samodzielnie przygotowywane jedzenie należy uzupełniać preparatami wapniowo-witaminowymi i mineralnymi. Z powodu możliwości wystąpienia skrętu żołądka dzienną porcję trzeba podzielić na dwie lub trzy mniejsze i zapewnić psu spokój po posiłku.

Pielęgnacja rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym wymaga systematycznej pielęgnacji, do której należy przyzwyczaić go od szczeniaka. Regularnie przeprowadzane zabiegi nie tylko sprawią, że łatwiej będzie utrzymać czystość i typowy dla rasy wygląd, ale pozwolą także na wzmocnienie więzi z podopiecznym.

Szata sznaucera składa się z twardego, przylegającego, szorstkiego włosa okrywowego oraz miękkiego, gęstego podszerstka i wymaga czesania co dwa, trzy dni gęstym metalowym grzebieniem i szczotką pudlówką. Szczególnej uwagi wymaga dłuższa sierść na brodzie, grzywce, brzuchu (tzw. firanka) i kończynach. Jeśli pojawią się tam kołtuny, rozdzielamy je palcami i delikatnie rozczesujemy (można zastosować preparaty, które to ułatwią).

Po spacerze trzeba sprawdzić, czy w sierść nie zaplątały się rzepy, patyki lub nasiona traw. Systematycznie usuwa się włoski z wnętrza małżowiny usznej oraz kamień nazębny i przycina pazury. Jeśli żywimy pupila domowym jedzeniem, niezbędne jest codzienne mycie brody i usuwanie z niej resztek pokarmu, co zapobiegnie brzydkiemu zapachowi i problemom skórnym.

Sznaucer olbrzym wymaga regularnego trymowania (wyskubywanie martwego włosa i części podszerstka) i strzyżenia. Zazwyczaj wykonuje się je co trzy, cztery miesiące, choć częstotliwość zależy od gatunku włosa i szybkości jego odrastania. Jeśli przeprowadza się je prawidłowo i systematycznie, sznaucer olbrzym nie linieje i nie gubi sierści w domu. Trymować można gołymi palcami (używa się też specjalnych nakładek) lub tępym trymerem (ostry nie usunie włosa w całości, lecz przetnie go i zniszczy). Przed zabiegiem sierść musi odpowiednio odrosnąć, bo tylko wtedy włosy dadzą się łatwo usunąć, a zabieg nie sprawi psu bólu.

Olbrzyma kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach dla psów szorstkowłosych. Na dłuższe włosy na brodzie, brzuchu, dolnej części klatki piersiowej i kończynach należy nałożyć odpowiednią odżywkę. Po kąpieli psa dokładnie wycieramy ręcznikiem i suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę, jednocześnie rozczesując sierść szczotką.

Przygotowanie sznaucera olbrzyma do wystawy wymaga wprawy i dobrej znajomości wzorca, dlatego lepiej powierzyć je specjaliście. Mniej więcej trzy miesiące przed pokazem należy wytrymować psa na grzbiecie, bokach tułowia, górnej części szyi i głowy, a następnie wyrównać sierść maszynką. Dodatkowo fryzurę koryguje się 5-10 dni przed wystawą. Psa rasy sznaucer olbrzym wystawiamy na cienkiej ringówce (najwygodniejsze są skórzane) dopasowanej do umaszczenia. Można również użyć łańcuszka typu żmijka i cienkiej smyczy.

Akcesoria

Olbrzyma wyprowadzamy w mocnej skórzanej lub materiałowej obroży i na solidnej smyczy. Najlepiej zajmą go piłki, duże bawełniane sznury, rzutki (takiej wielkości, aby ich nie połknął). Można podawać mu naturalne gryzaki – kości z prasowanej skóry, wędzone uszy, suszone żwacze lub ścięgna. Dobrze jest też przyzwyczaić pupila do klatki transportowej.

Historia rasy sznaucer olbrzym

Przodkami sznaucera olbrzyma – tak jak pozostałych odmian – są wiejskie psy, które żyły setki lat temu na południu obecnych Niemiec i Szwajcarii. Używano ich do stróżowania, ochrony powozów i koni, pilnowania stad i tępienia gryzoni.

Łączyła je podobna budowa ciała, ale różniły się wzrostem i rodzajem sierści. Niektóre były krótkowłose, inne miały szatę długą i miękką albo gęstą i kosmatą. Nazywano je pinczerami stajennymi, a potem po prostu pinczerami.

Współczesna historia sznaucerów zaczęła się w Niemczech w XIX w. Początkowo hodowla opierała się na przypadkowych kojarzeniach. W 1836 r. dr Ludwik Reichenbach podzielił pinczery na krótko- i szorstkowłose. W 1842 r. te drugie zaczęto nazywać sznaucerami (po niemiecku „die Schnauze” znaczy pysk lub broda).

Pierwszy użył tego określenia Szwajcar Jeremias Gotthelf (prawdziwe nazwisko Albert Bitzius) – pastor, autor powieści, esejów i opowiadań, w których przedstawiał życie XIX-wiecznej wsi. W 1895 r. Josef Berta założył w Kolonii zrzeszenie hodowców Pinscher Schnauzer Verband. W 1921 r. przemianowano je na Pinscher Schnauzer Klub, który skupił trzy odmiany sznaucerów. Powstały też księgi rodowodowe, a hodowla odmian zaczęła zmierzać w ściśle określonym kierunku.

Duże czworonogi w typie sznaucera olbrzyma były znane w Niemczech już w XV w. Ich wizerunki widnieją m.in. na rycinach Albrechta Dürera. Współczesna historia tej odmiany zaczyna się w drugiej połowie XIX w., kiedy to grupa hodowców zainteresowała się wiejskimi psami z Wirtembergii i okolic Monachium, które towarzyszyły wozom browarniczym i były nazywane sznaucerami piwnymi.

W celu uszlachetnienia rasy z czasem dodano krwi czarnego doga niemieckiego i czarnego dużego pudla. Rasę zaprezentowano na wystawie w Monachium w 1909 r. pod nazwą rosyjski sznaucer niedźwiedzi (używano też określenia sznaucer monachijski). W 1925 r. olbrzymy uznano za psy służbowe i zabroniono łączenia ich ze sznaucerami średnimi.

Sznaucer olbrzym w Polsce

W Polsce pierwsze sznaucery olbrzymy pojawiły się przed II wojną światową. Ich powojenna historia zaczęła się w latach 50. XX w. od czarnej suczki przywiezionej z Czechosłowacji i kilku czworonogów sprowadzonych z NRD przez Służbę Ochrony Kolei. Powstała pierwsza amatorska hodowla Z Czarnego Szlaku Zofii Wielowieyskiej.

Przełomowy był rok 1964, kiedy Władysław Kłodziński (hodowla Margo) importował z Niemiec czarną olbrzymkę o imieniu Ona von Hutberg. Pokryta wybitnym czeskim reproduktorem Danilo Martep urodziła miot, który stał się podstawą polskiej hodowli. Dziś poziom tej odmiany w niczym nie ustępuje światowej czołówce.

W połowie lat 70. XX w. Ewa Dąbrowiecka sprowadziła z Czechosłowacji pierwszą sznaucerkę maści pieprz i sól Agi Jurgen, która urodziła w 1978 r. szczenięta w hodowli Z grodu Książąt Pomorskich.

Wzorzec rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym – grupa II FCI, sekcja 1.1, nr wzorca 181

Najczęściej zadawane pytania