Był bliski śmierci, dziś jest królem życia

Joey Wagner na co dzień zajmuje się ratowaniem bezdomnych zwierząt w Nowej Szkocji w Kanadzie. Dzięki wsparciu finansowemu lokalnej społeczności wraz z żoną Letą założyli domowe przytulisko, by opiekować się porzuconymi psami, dla których szukają potem domów. Na początku stycznia zeszłego roku Joey znalazł ledwie żywego szczeniaka, mieszańca pitbula i amstafa, którego natychmiast zawiózł do miejscowej kliniki dla zwierząt Baie St. Marie Animal Society.

Czworonóg był w bardzo złym stanie, lekarze ocenili, że gdyby nie szybka interwencja Joeya, przeżyłby najwyżej kilka godzin. Nadzwyczajna wola życia małego pieska spowodowała jednak, że błyskawicznie wracał do zdrowia. Wiele osób interesowało się adopcją Moja, również Joey i Leta Wagnerowie zakochali się w nim. Ostatecznie zwierzak trafił właśnie do nich.

Dziś zdrowy i szczęśliwy Mojo mieszka w wygodnym domu ze swoją rodziną i czworonożnymi braćmi i siostrami. Podobno uwielbia zajadać żurawinowo-pomarańczowe muffinki, które podkrada opiekunce podczas śniadania, a na kanapie najchętniej wyleguje się ze swoim przyrodnim bratem Chico. Dzięki Fanpage’owi Hope for Mojo pomaga zbierać fundusze na pomoc innym potrzebującym zwierzętom.

Jego opiekun Joey Wagner tuż przed drugimi urodzinami Moja udostępnił filmik, na którym widzimy wzruszającą scenę, która rozegrała się następnego dnia po uratowaniu psa. Jego wybawca postanowił sprawdzić, jak pies się czuje. Kiedy spotkali się w klinice, szczeniak nie posiadał się z radości i rzucił się w ramiona Joeya, mimo że widział go dopiero drugi raz w życiu. Lekarze, którzy byli świadkami tego niezwykłego zdarzenia zgodnie stwierdzili, że jeszcze nigdy nie widzieli, aby pies tak okazywał wdzięczność. A Joey już nie wyobrażał sobie oddania uratowanego czworonoga komukolwiek innemu.

Oto fragment postu Moja, zamieszczonego na Facebooku tuż po udostępnieniu  przez jego opiekuna filmiku na You Tube: „Zatem moja pani i mój pan rozprawiali cały tydzień o wideo na którym jestem ja i mój pan. Byłem wtedy chory i bardzo mały… ale kiedy mój pan zawiózł mnie do kliniki, z dnia na dzień czułem się coraz lepiej dzięki opiece weterynarzy i wszystkich ludzi, którzy dodawali mi otuchy. Trafiłem do domu dość szybko, a kiedy już znalazłem się w nim, zdrowiałem i rosłem błyskawicznie, bo stałem się częścią tej wspaniałej rodziny. Czegóż więcej można chcieć… a teraz jestem królem w pałacu…”. PK