Granit śpiewa sopranem

Kupując psa, a szczególnie owczarka niemieckiego znanego z seriali, w których zwykle taki zwierzak wszystko potrafi i bezbłędnie wykonuje polecenia, ludzie często myślą, że i ich podopieczny od razu taki będzie. A tu rozczarowanie. I ja, w wieku 15 lat, też miałem takie wyobrażenie, w każdym razie sądziłem, że wychowywanie psa będzie trochę łatwiejsze.

Zgromadziłem różne książki poświęcone szkoleniu, ale najważniejsze było wsparcie dziadka, ze względu na jego doświadczenie. W moich działaniach sprawdziło się, że pies jest istotą przekupną i za smakołyk zrobi dużo. W efekcie Granit potrafi siadać na komendę, podać łapę, warować i chodzić przy nodze. Nauczył się tego błyskawicznie. Nie mam jednak złudzeń – choć łączy nas silna więź, to jestem dla niego głównie dawcą kiełbasy. On nie jest psem jednego pana. Kocha całą rodzinę jednakowo, a okazjonalnie najbardziej tego, kto daje przysmaki.

W gruncie rzeczy jesteśmy do siebie bardzo podobni. Na przykład ja jestem szałaputem, tzn. robię pięć rzeczy naraz, nim skończę jedno, zaczynam drugie. On też. Nawet w jego ulubionej zabawie w rzucanie patyka widać, że nie poprzestaje na jednej rzeczy – tak długo kolekcjonuje w pysku kolejne rzucane patyki, aż mu zabraknie miejsca. Wtedy dopiero je oddaje.

Kiedyś na Święta Wielkanocne przyjechała do nas duża rodzina, więc było odpowiednie audytorium. Granit znalazł w ogrodzie wielką cegłę, pozostałość po budowie tarasu, i przeciągał ją, kontrolując równocześnie, czy wszyscy widzą, co robi. W tym też jesteśmy podobni. To znaczy ja jestem aktorem, a on często się popisuje.
Cała moja rodzina lubi podśpiewywać. Pierwszym nucącym znane melodie jestem ja. Nie wychodzi mi to zbyt dobrze i często domownicy wręcz błagają, żebym już przestał. Słuch podobno mam, ale nad głosem muszę popracować. Granit i w tej kwestii się do mnie upodobnił – jest bardziej śpiewakiem niż psem tradycyjnie szczekającym. Lubi pośpiewać sopranem na powitanie domowników czy gości, i to tak, że zagłuszyłby nawet operową primadonnę.

Najbardziej jednak podoba mi się, że Granit uwielbia ze mną pływać, bo pływanie to jeden z moich ulubionych sportów.

Szeregowiec Granit

Granit nie jest psem idealnie wychowanym, ale czy takie istnieją? Kiedyś nasz owczarek dostawał jedzenie z puszki, a teraz ze względu na wiek (9 lat) i problemy trawienne je specjalną suchą karmę. Gdy był młody, miska była pusta w pół minuty, teraz robi sobie przerwy. Doskonale to rozumiemy, bo w końcu jest seniorem. Tyle że słuszny wiek nie przeszkadza mu w dotarciu na kuchenny stół. Nie można niczego na nim zostawiać, bo potrafi  podejść cichaczem i błyskawicznie porwać kawał szynki czy ciasta.

Granit uwielbia panią Alę, sympatyczną opiekunkę mojego brata z czasów jego dzieciństwa. Ilekroć nas odwiedza, zawsze znajduje czas na ukochaną zabawę w rzucanie patyka. Niestety nasz słusznych rozmiarów pies swoją miłość do filigranowej pani Ali okazuje bardzo żywiołowo. Często się zdarza, że prawie przewraca ją przy powitaniu, nie mówiąc już o śladach łap zostawianych na jasnym ubraniu. Ale pani Ala miłość Granita odwzajemnia i nigdy się na niego nie złości.