Myśliwy, mój przyjaciel – posokowiec bawarski

Większość współczesnych ras myśliwskich wywodzi się od dawnych psów Celtów. Po raz pierwszy opisał je około II w. n.e. Flavius Arrianus, namiestnik rzymski, w swojej pracy „Kynegeticus”. Już wówczas wyróżniano psy o różnej specjalizacji, wśród nich także psy tropiące. Najlepsze zwierzęta hodowało plemię Seguswiawów, zamieszkujące obszary dzisiejszej Francji. Prawdopodobnie ich czworonogi odegrały decydującą rolę przy tworzeniu średniowiecznego tropowca, którego uważa się za przodka posokowców. W tym okresie pojawiły się dwa typy psów, które prawdopodobnie nie były oddzielnymi rasami, a ich nazwy odnosiły się raczej do rodzaju wykonywanej pracy. Określano je mianem „leithund” i „spürhund”.

Po farbie do zwierza
Leithundy spełniały rolę psów tropiących. Ich zadaniem było odszukanie zwierzyny, która wymknęła się w czasie pogoni. Najczęściej były prowadzone jako pierwsze, na długim otoku. Odznaczały się wolnymi chodami i skłonnością do pracy „dolnym wiatrem”.
Wraz z wynalezieniem i udoskonaleniem broni palnej zmieniały się metody polowania. Tropowiec pracujący na czystym, zimnym tropie stracił na znaczeniu. Wzrosło zapotrzebowanie na psa, który potrafiłby iść po tzw. „farbie”, czyli krwi zranionego zwierzęcia. W połowie XIX w. niemieccy hodowcy wyselekcjonowali rasę psów nazwaną „der Schweisshund”.
Polskie określenie – posokowiec, wywodzi się od słowa „posoka”, które oznacza krew grubego zwierza. W tym okresie istniały trzy odmiany: ciężka – zbliżona do dawnego leithunda, średnia i lekka. Na skutek ich połączenia, a także odpowiedniej selekcji wyhodowano posokowca hanowerskiego. Wykorzystywano go głównie na nizinnych łowiskach przy tropieniu postrzelonych jeleni. Do pracy w górzystym terenie był zbyt ciężki. Myśliwi potrzebowali psa lżejszego, ale o takich samych walorach użytkowych. Pod koniec XIX w. baron Karg-Bebenburg de Reichenhall, dzięki krzyżówkom posokowców hanowerskich z występującymi w Bawarii górskimi psami gończymi zwanymi der Bracke, wyhodował posokowca bawarskiego. Był on mniejszy od swojego kuzyna i miał lżejszą budowę. W 1912 r. powstał Klub Posokowca Bawarskiego w Monachium.
W Polsce pierwsze posokowce bawarskie pojawiły się na początku lat 60. XX w. Była to suka ALGA sprowadzona z ówczesnej Czechosłowacji i pies TROP przywieziony z Niemiec zachodnich. Ich właścicielem był Stanisław Kumorowski. Niestety nie pozostawiły po sobie potomstwa. (będą jeszcze dwa, trzy zdania)

Zimny trop na otoku
Posokowiec jest psem typowo użytkowym, o wąskiej specjalizacji. Wykorzystuje się go do polowań na grubą zwierzynę, głównie jelenie i dziki. Doskonale radzi sobie nawet w bardzo trudnym terenie i przy złej pogodzie. Myśliwi cenią go za wytrwałość, wytrzymałość, ogromny zapał do pracy i umiejętność podjęcia tropu niemal w każdych warunkach. Aby posokowiec bawarski uzyskał tytuł interchampiona musi zaliczyć dodatkowo tzw. próby polowe.
W ramach kynologii łowieckiej organizowane są dwa rodzaje imprez. W pierwszej z nich – próbach pracy, biorą udział psy młode, jeszcze nie ułożone, w wieku 6-36 miesięcy. Specjaliści sprawdzają wrodzone cechy użytkowe psa i predyspozycje psychiczne do pracy myśliwskiej. W drugiej imprezie – konkursach uczestniczą psy od szóstego miesiąca życia (nie określa się górnej granicy), przeszkolone zgodnie ze specjalnością, w jakiej będą wykorzystywane.
Posokowiec bierze udział w następujących konkurencjach:
1) praca na otoku na farbowanym zimnym tropie („farba” zostaje wyłożona poprzedniego dnia na odcinku ok. jednego kilometra);
2) zachowanie przy martwej zwierzynie;
3) tzw. odłożenie psa – pies zostaje sam, odwraca się jego uwagę (strzały, krzyki) i powinien spokojnie czekać na komendę myśliwego;
4) współpraca psa z przewodnikiem (pies musi iść przy nodze, puszczony luzem wraca na komendę).
Dodatkowe punkty można uzyskać za tzw. oznajmianie i oszczekiwanie. W pierwszym przypadku pies po znalezieniu zwierzyny wraca do myśliwego, po czym doprowadza go do zdobyczy. W drugim – pozostaje przy zwierzynie i oszczekuje ją. Próby pracy wyglądają podobnie, ale wymagania stawiane psom są mniejsze. We wszystkich konkurencjach mogą brać udział tylko psy rodowodowe, zarejestrowane w Związku Kynologicznym.

Indywidualista dla aktywnych
Posokowiec bawarski to niewątpliwie pies myśliwski, ale coraz więcej osób nie związanych z łowiectwem poddaje się jego urokowi. Jest wesoły i pogodny, sprawia wrażenie stale zadowolonego z życia. Ma duży temperament, jest żywiołowy i energiczny. Miła osobowość i łagodne usposobienie czynią z niego doskonałego psa rodzinnego. Jest czuły, wierny i bardzo oddany właścicielowi. Lubi dzieci, ale niespecjalnie nadaje się na towarzysza zabawy dla niemowląt. Pamiętajmy, że jego wychowaniem i ułożeniem powinna zająć się osoba dorosła.
Posokowiec z natury nie jest zwierzęciem agresywnym i dobrze układa sobie stosunki z innymi psami. W kontaktach z ludźmi pozostaje serdeczny i otwarty. Chętnie uczy się i można go szkolić w zakresie ogólnego posłuszeństwa. Kiedyś specyfika jego pracy wymagała dużej samodzielności i do dziś pozostał niezależny i zdecydowany w swoich postanowieniach. Jest dużym indywidualistą i bywa uparty, często trudno skłonić go do zmiany decyzji. Jego pasja myśliwska może być czasami źródłem kłopotów, gdy puszczony luzem pies zwietrzy interesujący trop. Możemy mieć wówczas duże problemy z odwołaniem go.
Bardzo ważne jest staranne wychowanie młodego posokowca, które pozwoli nam w przyszłości sprawować nad nim lepszą kontrolę. Jest zwierzęciem bardzo aktywnym, wymagającym dużo ruchu. Decydując się na przedstawiciela tej rasy musimy zastanowić się, czy możemy zapewnić mu odpowiednie warunki. Nie wystarczą spacery na smyczy, czy wypuszczenie do ogródka. Posokowiec potrzebuje przestrzeni i zajęcia. Chętnie będzie towarzyszył właścicielowi podczas długich wędrówek i wycieczek rowerowych.
Posokowiec jest psem krótkowłosym, jego pielęgnacja nie sprawia kłopotów. Żywienie zależy od indywidualnych potrzeb każdego zwierzęcia i powinno być dostosowane do jego trybu życia. Posokowiec bawarski został wyhodowany do spełniania ściśle określonych zadań. Rzeczywistość pokazuje jednak, że z równym zapałem wywiązuje się z funkcji przyjaciela rodziny.
Posokowiec bawarski VI gr FCI

Wygląd ogólny: pies średniej wielkości, raczej lekki, dobrze umięśniony i harmonijnie zbudowany. Długość tułowia nieco większa niż wysokość w kłębie.
Wzrost: psy 47-52 cm, suki 44-48 cm.
Szata: włos zwarty, płasko przylegający, w dotyku umiarkowanie szorstki, delikatniejszy na głowie i uszach, twardszy i dłuższy na brzuchu, kończynach i ogonie.
Maść: płowo-czerwona, czerwień jelenia, ciemnopłowa (czerwono-brązowa), jasnopłowa aż do piaskowej; szaro-płowa (barwa zimowej szaty jelenia), może być pręgowana lub z czarnym nalotem. Na grzbiecie kolor jest bardziej intensywny. Kufa i uszy ciemne. Ogon zwykle z czarnym nalotem. Niewielkie jasne znaczenie na przedpiersiu jest dopuszczalne.
Głowa: czaszka stosunkowo szeroka, nieznacznie wysklepiona z dobrze rozwiniętymi łukami brwiowymi. Guz potyliczny słabo zaznaczony, stop wyraźny. Kufa nieco krótsza niż mózgoczaszka, dosyć szeroka, pod oczami niezbyt wypełniona. Nos duży, niezbyt szeroki, czarny lub ceglasty. Zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy.
Oczy: niezbyt duże ani zbyt okrągłe, przejrzyste, o uważnym wyrazie. Ciemnobrązowe lub nieco jaśniejsze.
Uszy: wysoko osadzone, ciężkie, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach, opadające, płasko przylegają do głowy, nie pofałdowane. Sięgają najwyżej do wierzchołka nosa.
Tułów: klatka piersiowa średniej szerokości, owalna, głęboka i długa, z żebrami sięgającymi daleko do tyłu, przedpiersie dobrze rozwinięte. Kłąb słabo zaznaczony, grzbiet mocny i giętki. Lędźwie stosunkowo krótkie, szerokie i muskularne, zad długi, dość prosty. Brzuch lekko podkasany.
Kończyny przednie: proste, dobrze ustawione pod tułowiem. Łokcie przylegające. Łopatki nachylone mocno ku tyłowi, silnie umięśnione. Śródręcze lekko nachylone.
Kończyny tylne: o mocnym kośćcu, proste, dobrze kątowane. Uda szerokie. Podudzia stosunkowo długie, muskularne i silne. Śródstopie krótkie, pionowe.
Ogon: średniej długości, sięga najwyżej do stawu skokowego, wysoko osadzony, noszony poziomo lub lekko opadający ku tyłowi.