Państwo psa

Z torby Joy, 27-letniej Chinki spacerującej po pekińskim parku Chaoyang, ledwo wystaje pyszczek małego pieska. Dziewczyna jest ubrana w koszulkę ze znakiem zakazu, na którym przekreślono 35 cm. Wraz z rosnącą od kilku lat popularnością czworonożnych przyjaciół w Państwie Środka chińskie władze wprowadziły różnego rodzaju obostrzenia pod hasłem: polityka jednego psa. Oprócz zakazu posiadania przez rodzinę więcej niż jednego czworonoga w kilku dzielnicach stolicy Chin wprowadzono przepis, w myśl którego zwierzak nie może mieć więcej niż 35 cm wzrostu. – W parku spotykam duże psy – wyjaśnia Joy – bo tylko tu ich właściciele mogą je wyprowadzać. Władze tłumaczą, że starsi mieszkańcy, których jest tu większość, boją się dużych zwierzaków. Chciałabym mieć większego czworonoga, na razie jednak muszę się zadowolić moją Mimi. A T-shirt będę nosić do skutku!

Wang, wang, czyli hau, hau
W zamieszkiwanym przez 15 mln ludzi Pekinie liczbę psów szacuje się na blisko milion. Po chińsku hau, hau to wang, wang, a samo wang oznacza bogactwo i szczęście. Uważa się, że szczekanie jest zapowiedzią zamożności, a samo posiadanie czworonoga ma zapewnić jego właścicielowi materialną hossę. Jednak nie każdemu będzie ona dana.
Oficjalnie obostrzenia dotyczące posiadania psów tłumaczy się wzrostem przypadków wścieklizny w Pekinie. – Do połowy grudnia wszystkie z 550 323 zarejestrowanych w nim czworonogów zostały zaszczepione – ogłosił Liu Yaqing, zastępca dyrektora Miejskiego Wydziału ds. Rolnych. Inny urzędnik Deng Xiao-hong zwraca jednak uwagę, że w ubiegłym roku zaszczepiono przeciwko tej chorobie – po ugryzieniu lub zadrapaniu przez psa albo kota – 118 tys. mieszkańców. Dodaje, że oznacza to wzrost o 22 proc. w porównaniu z 2005 r. W sumie na terenie całych Chin z powodu pogryzienia przez wściekłego psa zmarło 270 osób. Liczba ta jest relatywnie niewielka, ale urzędnikom chodzi o zabezpieczenie Pekinu przed podobnymi zdarzeniami w czasie przygotowań do olimpiady.
Na terenie Cool Baby, wydzielonej części parku Chaoyang przeznaczonej dla psów, gdzie spotkałem Joy, biegają czworonogi różnych ras i maści. To jeden z trzech stołecznych ogrodów, które mogą odwiedzać zwierzaki. Pośrodku znajduje się wielka fontanna, w której pławią się psy. Spacerując po Cool Baby, trafimy na sklepy z przysmakami, tor przeszkód, prysznic i toaletę. Europejczyków może to zaskakiwać, bo do niedawna pies kojarzył się z Chinami jedynie w aspekcie kulinarnym.

Tajne spacery
Większość właścicieli czworonogów to przedstawiciele rodzącej się w Chinach bogatej klasy średniej. Posiadanie psa to niemały wydatek, a mimo to chiński psi biznes przeżywa rozkwit. Na nowoczesnych osiedlach jak grzyby po deszczu wyrastają sklepy, w których można kupić zwierzęta. Z reguły to wydatek rzędu kilkudziesięciu dolarów, ale są i okazy za kilkadziesiąt tysięcy.
Gdy wybierze się już wymarzonego pieska, czeka jeszcze dużo formalności. Najpierw należy uzyskać zgodę administracji osiedla i podpisać oświadczenie, że będzie się sprzątać po pupilu. Następnie trzeba się udać na policję, by zwierzę zarejestrować (ok. 120 dolarów), a potem co roku uiszczać podatek (ok. 80 dolarów).
Potem można już swój zarejestrowany i opodatkowany nabytek pielęgnować. Pekińczycy wydają niemałe sumy na psie kąpiele, odżywki czy farbowanie sierści.
W stolicy Państwa Środka pojawił się też nieznany dotąd zawód: treser. W zależności od stopnia zaawansowania nauki (od zwykłego „siad” i „podaj łapę”, po „aport”) cena kursu może osiągnąć nawet 1,5 tys. dolarów.
Dużą popularnością w Pekinie cieszy się też restauracja, gdzie opiekunowie czworonogów mogą zjeść z nimi obiad. Jej właściciel planuje otwarcie kolejnego lokalu.
Specjaliści przewidują, że chiński psi biznes osiągnie w tym roku poziom ok. 2 mld dolarów. Xie Pan, trzydziestolatek z branży IT, zarabiając ok. tysiąca dolarów miesięcznie, może sobie pozwolić na utrzymanie trzech psów (ok. 450 dolarów). Najbardziej lubi pięknego charta o imieniu Wielki Potwór (Da Shang). – Tak, boję się trzymania trzech psów w domu – przyznaje. – Wyprowadzam je wcześnie rano i późnym wieczorem, by uniknąć spotkania z policją…