Parwowiroza, czyli psi tyfus – choroba, która może zabić szczeniaka

Kiedy pies może zarazić się parwowirozą?

Parwowirus psów charakteryzuje się wyjątkową odpornością na czynniki środowiskowe oraz dezynfekcyjne. Wydalane ze śliną, kałem i moczem chorego psa wirusy mogą przetrwać nawet rok w glebie, na dywanach czy psich legowiskach. Do rozwoju choroby dojść może, gdy szczeniak poliże kał lub ziemię zanieczyszczoną odchodami chorego psa, napije się z tej samej miski lub kałuży, co zarażony pies lub na przykład poliże rękę kogoś, kto wcześniej głaskał chorego czworonoga. Wirusa parwowirozy można także przynieść do domu na butach i ubraniach.

Objawy psiego tyfusu u dorosłego psa

Silne dorosłe czworonogi często przechodzą parwowirozę bezobjawowo – stają się jednak nosicielami wirusa i wydalają go do środowiska w dużych ilościach. Pełen przebieg choroby obserwuje się zazwyczaj u młodych psów poniżej szóstego miesiąca życia.

Przebieg choroby u szczeniaka

Pierwsze objawy parwowirozy u szczeniąt pojawiają się od trzech do dziesięciu dni od zakażenia. Początkowo zaatakowany przez wirusa psiak staje się ospały i apatyczny. Dalsze możliwe do zaobserwowania objawy zależeć będą od postaci, jaką przyjmie choroba oraz od kondycji danego czworonoga. Parwowiroza u szczeniaka może przyjąć postać jelitową lub sercową.

Parwowiroza jelitowa

Parwowiroza jelitowa występuje zarówno u szczeniąt, jak i dorosłych zwierząt z osłabionym układem odpornościowym. W postaci jelitowej wirus atakuje dzielące się enterocyty, czyli kosmki jelitowe, oraz szpik kostny. Opiekun chorego zwierzęcia może zaobserwować:

• wymioty,
• gorączkę,
• biegunki (często z domieszką krwi),
• wychudzenie,
• ból brzucha,
• nieprzyjemny, specyficzny zapach.

Silne biegunki u szczeniąt będą przyczyniać się nie tylko do niedożywienia i utraty masy ciała, lecz także poważnego odwodnienia. Uszkodzenia przewodu pokarmowego przez wirusy wywołać mogą krwawienia powodujące anemię, osłabienie układu odpornościowego i wtórne infekcje oraz zatrucia toksynami, które nie są skutecznie filtrowane przez nabłonek jelit. W końcowej fazie nieleczonej parwowirozy dochodzi najczęściej do wstrząsu, który staje się przyczyną śmierci zwierzęcia. Szybkie podjęcie leczenia daje jednak duże szanse na wyzdrowienie.

Parwowiroza sercowa

Sercowa postać parwowirozy jest spotykana coraz rzadziej. Podatne są na nią przede wszystkim psie oseski i szczenięta w wieku do ośmiu tygodni mające kontakt z chorymi psami lub ich kałem. W postaci sercowej wirus atakuje dzielące się komórki serca, przez co dochodzi do zapalenia mięśnia sercowego. Początkowo powoduje to trudności w oddychaniu, a następnie nagłą śmierć.

Jak chronić psa przed parwowirozą?

Parwowirus utrzymuje się w środowisku wyjątkowo długo. Ponadto większość dorosłych psów zarażonych parwowirozą nie wykazuje żadnych objawów. Uniemożliwia to wykrycie choroby i odizolowanie nosicieli na czas wydalania wirusa. Dlatego uchronienie szczeniaka przed kontaktem z wirusem wywołującym parwowirozę jest niezwykle trudne.

Zarażeniu zapobiec można natomiast poprzez szczepienie ochronne przeciwko parwowirozie – zarówno suk przeznaczonych do rozrodu, by mogły przekazać potomstwu przeciwciała wraz z mlekiem, jak i szczeniąt w wieku 6-8 tygodni (czyli już po odstawieniu). Sporadycznie zdarzyć się może, że podana maluchowi szczepionka ochronna nie zadziała. Z tego względu szczeniętom podaje się trzy dawki szczepionki. Niezwykle ważne jest też unikanie spacerów w miejscach największych skupisk psów i przestrzeganie zasad higieny w domu.