ENTLEBUCHER

Wygląd rasy entlebucher

Entlebucher to pies o zwartej, muskularnej i proporcjonalnej budowie ciała, ważący do 30 kg. Sylwetka psa tej rasy jest nieco wydłużona i masywna, głowa jest proporcjonalna do ciała, lekko klinowata z płaskim czołem, które przechodzi płynnie w mocną kufę z lekko wystającym czarnym nosem. Oczy entlebuchera są małe, migdałowate, ciemnobrązowe lub orzechowe, natomiast uszy mają trójkątny, lekko zaokrąglony kształt i są osadzone wysoko, z charakterystycznym lekkim zagięciem do przodu. Klatka piersiowa jest głęboka, a kończyny proste, równoległe i umięśnione. Ogon może być naturalnie skrócony od całkowitego braku, przez wszystkie długości pośrednie, aż po niemal pełny.

Entlebucher ma krótką, dwuwarstwową sierść złożoną z twardego, przylegającego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. Psy tej rasy występują wyłącznie w czarnym umaszczeniu z charakterystycznymi białymi i rudymi znaczeniami, rozmieszczonymi symetrycznie na kończynach, klatce piersiowej, twarzy i ogonie.

Charakter i usposobienie rasy entlebucher

Entlebucher to pies przyjazny i miły, który lubi towarzystwo opiekunów. W stosunku do swojej ludzkiej rodziny jest lojalny i mocno się przywiązuje. Psy tej rasy źle znoszą samotność, dlatego będą nieszczęśliwe w domu, w którym muszą często zostawać same lub gdy będą zamykane w przydomowym kojcu. Zbyt mała ilość ruchu i zajęć umysłowych również może być przyczyną złego samopoczucia psa, który znudzony może zacząć niszczyć w domu lub ogrodzie.

Ze względu na silny instynkt stróżujący, entlebucher obcych ludzi może traktować z dużym dystansem. Pies tej rasy to doskonały stróż, który jednak nie szczeka bez potrzeby. Potencjalnych intruzów odstrasza przede wszystkim swoją postawą.

Entlebucher uwielbia ruch i zabawę. Może być dzięki temu doskonałym towarzyszem dla starszych dzieci. Jednak ze względu na swoje rozmiary nie powinien być pozostawiany z maluchami bez nadzoru. Niekonfliktowy z reguły entlebucher bez problemu także odnajdzie się w towarzystwie innego psa, czy nawet kota.

Umiejętności

Psy te miały pilnować i zaganiać stada bydła oraz pilnować domu i obejścia. Do dziś doskonale sprawdzają się w roli stróży, choć przede wszystkim są psami do towarzystwa. Można również z nimi uprawiać psie sporty.

Szkolenie i wychowanie

Jako typowy pies zaganiający, entlebucher chętnie współpracuje z człowiekiem. Mimo gotowości do pracy, nie jest nadpobudliwy i jeśli zapewni mu się dłuższe spacery, dobrze przystosuje się do życia w mieszkaniu.

Z natury jest nieufny, wymaga więc starannej socjalizacji w młodym wieku. Kupując szczenię, należy zwrócić szczególną uwagę na psychikę rodziców, a przynajmniej matki. Zdarzają się niestety entlebuchery tchórzliwe, przy czym trudno czasem stwierdzić, na ile jest to kwestia wadliwej psychiki, a na ile niedostatecznej socjalizacji.

Entlebucher o prawidłowej psychice przy pierwszym kontakcie może szczekać na obcą osobę i zachowywać dystans, ale jeśli zachowuje się ona spokojnie, a opiekun pokaże psu, że wszystko jest w porządku, czworonóg szybko nawiąże z gościem przyjacielskie kontakty.

Dla kogo ta rasa

Rasę tę można polecić każdemu, kto chciałby mieć psa ruchliwego, ale nie zamęczającego swoją aktywnością. Doskonale sprawdza się jako towarzysz rodziny, zwłaszcza że w stosunku do dzieci, które zna, jest bardzo łagodny. Entlebucher potrzebuje jednak doświadczonego opiekuna, który będzie umiał zapewnić mu właściwą socjalizację.

Również miłośnicy psich sportów będą zadowoleni z entlebuchera. Nie potrzebuje specjalnej motywacji, praca z opiekunem to dla niego sama radość. Nie ma skłonności do włóczęgostwa i kłusownictwa, można więc bez problemu zabierać go na wycieczki w plenerze.

Wady i zalety rasy entlebucher

Entlebucher – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga starannej socjalizacji
• potrzebuje sporo ruchu i zajęcia
• zdarzają się osobniki lękliwe

Zalety

• dobry towarzysz dla aktywnych rodzin
• podatny na szkolenie
• można z nim uprawiać sporty
• nieskomplikowany w pielęgnacji
• zdrowy i odporny

Zdrowie rasy entlebucher

Entlebucher to wytrzymały pies, który dobrze znosi różne warunki pogodowe. Choć zasadniczo jest to rasa zdrowa, czasami zdarza się:

• dysplazja stawów biodrowych,
• choroby oczu o podłożu genetycznym.

Żywienie rasy entlebucher

Entlebucher nie ma pod tym względem jakichś szczególnych wymagań. Można go żywić zarówno gotowymi karmami dobrej jakości, jak i pokarmem przygotowywanym samodzielnie w domu. Ważne, by domowe posiłki były uważnie zbilansowane i zawierały niezbędne suplementy.

Pielęgnacja rasy entlebucher

Pielęgnacja entlebuchera nie nastręcza problemów. Pies linieje dwa razy w roku, wymaga wtedy częstszego szczotkowania, aby pozbyć się martwego włosa. Psa tej rasy należy kąpać jedynie w razie potrzeby – gdy wytarza się w czymś na spacerze lub porządnie ubłoci. Krótka szata psa rasy entlebucher sprawia, że wszelkie zabrudzenia szybko wysychają i bez trudu usuniemy je przy pomocy szczotki.

Akcesoria

Pies rasy entlebucher powinien być wyprowadzany w szerokiej obroży lub dopasowanych szelkach typu guard. Smycz powinna być tradycyjna i zaopatrzona w solidne karabińczyki. Na dłuższe spacery warto zabierać linkę, która zapewni psu bezpieczeństwo i swobodę.

Entlebuchera należy także zaopatrzyć w kaganiec fizjologiczny, który będzie umożliwiać psu swobodne dyszenie i picie wody. Posłanie dla psa tej rasy powinno być na tyle duże, by zwierzak mógł swobodnie się na nim wyciągnąć.

Historia rasy entlebucher

Szwajcarskie psy pasterskie różnej wielkości były to wiejskie, ciężko pracujące psy, które miały pilnować i zaganiać stada bydła oraz pilnować domu i obejścia. Jedna z teorii mówi, że psy te pochodzą od molosów, które dotarły na tereny dzisiejszej Szwajcarii wraz z rzymskimi legionami, pędząc bydło – żywy zapas mięsa dla żołnierzy. Być może jednak mają w sobie po prostu krew rdzennych psów, od stuleci zamieszkujących te tereny.

Najmniejsza z czterech ras pochodzi z doliny Entlebuch, z kantonów Lucerna i Berno. Pierwszy opis psa o nazwie „Entlibucherhund” pochodzi z 1889 r., jednak jeszcze przez wiele lat nie rozróżniano entlebuchera i appenzellera. Dla mieszkańców były to po prostu małe lub średnie wiejskie psy, wykorzystywane do podobnych zadań. Nie istniały jako rasy w dzisiejszym rozumieniu tego słowa.

W 1913 r. na wystawie w Lagenthal pokazano 4 egzemplarze „entlebucherów”. Wtedy po raz pierwszy zapoznał się z nimi Albert Heim, wielki miłośnik szwajcarskich psów górskich i do bydła. Psy wpisano do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej jako czwartą z rodzimych ras. Jednak najbardziej zasłużył się dla tej rasy dr Bernhard Kobler. Z jego inicjatywy rozpoczęto hodowlę w czystości rasy, a w 1928 r. utworzono klub rasy.

Już na pierwszy rzut oka widać, że entlebucher to pies „naturalny”. Nie został zbytnio zmieniony ani „zepsuty” przez hodowlę ukierunkowaną tylko na wygląd. W jego budowie widoczne jest pokrewieństwo z molosami, nieco przypomina miniaturę rottweilera – swojego bliskiego kuzyna. Jak na swój wzrost jest dość masywny i umięśniony. Z drugiej strony, jako pies zaganiający, musiał być bardzo zwinny. Prawdopodobnie ma w sobie również krew owczarków – może o tym świadczyć fakt, iż niektóre psy rodzą się z naturalnie skróconym ogonem.

Entlebucher w Polsce

Rasa ta nie jest zbyt popularna, jednak stopniowo zyskuje coraz więcej miłośników. Do Polski jej pierwszy przedstawiciel trafił około roku 2000. W tej chwili w naszym kraju rasa nadal nie należy do szeroko znanych, ale raczej nie ma problemów z zakupem szczenięcia.

Wzorzec rasy entlebucher

Entlebucher – grupa II FCI, sekcja 3, nr wzorca 47

Najczęściej zadawane pytania