LANDSEER

Charakter rasy landseer

Landseery mają podobne cechy charakteru jak ich bliscy kuzyni – nowofundlandy. Są łagodne, odważne, inteligentne, uwielbiają kontakt z ludźmi. Spokojne i zrównoważone, przyjazne wobec obcych, cierpliwe w stosunku do dzieci. Tolerancyjne względem innych zwierząt w domu i napotkanych psów. To psy niezwykle oddane właścicielowi, czułe względem członków swojego stada, zarówno tych dwu-, jak i czworonożnych. Landseery lubią się bawić i są miłymi towarzyszami dziecięcych zabaw.

Jednak pomimo tego, że są przyjazne i spokojne, psy rasy landseer potrafią być też nieco samowolne – to cecha wynikająca z ich użytkowości, kiedy to pies musiał czasami podejmować samodzielne decyzje. Co więcej, w razie potrzeby potrafią wykazać się instynktem obronnym, choć raczej nie szczerzą od razu zębów i nie warczą, to jednak odgradzają swym ciałem zagrażającego intruza od członka stada. Ale każdy pies, dziecko czy dorosły człowiek, który nie ma złych zamiarów, zostanie przez landseera powitany przyjaźnie.

Przy całej tej łagodności zdarza się, że niektóre samce rasy landseer bywają agresywne wobec innych samców, jeśli właściciel nie znajduje się w pobliżu i nie da swojemu psu do zrozumienia, że takie zachowanie jest wysoce niepożądane. Generalnie to jednak cierpliwe i zrównoważone psy o wysokim progu reakcji.

Najlepiej, aby landseer mieszkał w domu z ogrodem. Choć uwielbia przebywać na zewnątrz, potrzebuje też towarzystwa człowieka. Nie jest to pies, który nadaje się do kojca. Nie wystarczy mu jedynie okazjonalny kontakt z ludźmi! Źle znosi długotrwałą samotność. Może mieszkać także w mieszkaniu, ale pod warunkiem, że zostaną zaspokojone jego potrzeby ruchowe, czyli długie spacery z możliwością pływania. W domu jest stosunkowo mało aktywny, podobnie jak w ogrodzie.

Umiejętności

Landseery doskonale sprawdzają się w roli ratowników wodnych. Nic dziwnego – kochają wodę i pływanie. W wodzie są zadziwiająco szybkie i silne. W porównaniu do nowofundlandów, są bardziej temperamentne i wytrzymalsze. Szybciej i chętniej się też uczą. Można powiedzieć, że landseer to taki pracujący typ nowofundlanda. Niektórzy żartują, że nowofundland przyniesie ci gazetę, ale to landseer ci ją przeczyta.

Szkolenie i wychowanie

Landseery są bardzo wrażliwe na ton głosu przewodnika. Szkolenie tych psów musi więc być prowadzone przy użyciu spokojnego, ale pewnego siebie głosu. Ważna jest także konsekwencja i stawianie jasnych wymagań. Są to psy podatne na szkolenie, bo lubią pracę z ludźmi, jednak lekcje nie powinny być zbyt długie ani nudne. Nie można oczekiwać od landseera pracy w stylu owczarka, bo to mimo wszystko duży molos.

Szczeniak rasy landseer wymagać będzie starannej socjalizacji z innymi psami i rozmaitymi ludźmi. Zbudowana w ten sposób pewność siebie zmniejszy ryzyko problemów behawioralnych w późniejszym wieku.

Dla kogo ta rasa

Landseer dobrze nadaje się na psa rodzinnego dla ludzi, którzy poświęcą mu czas i dadzą dużo uczucia. Pies tej rasy najlepiej będzie czuł się w domu z dostępem do ogrodu.

Wady i zalety rasy landseer

Landseer – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• kosztowny w utrzymaniu
• w młodości nie powinien chodzić po schodach

Zalety

• doskonały pies rodzinny
• chętnie się uczy
• spokojny i zrównoważony
• cierpliwy wobec dzieci
• w razie potrzeby potrafi stanąć w obronie opiekuna

Zdrowie rasy landseer

Jako rasa olbrzymia landseery narażone są na problemy z układem kostnym, m.in. dysplazję biodrową i łokciową. Nie wolno ich w młodym wieku zatuczyć, bo to bardzo źle wpływa na rozwijające się stawy. Szczenięta rasy landseer powinny mieć zapewniony swobodny ruch, ale mogą być forsowane ani chodzić po schodach (zwłaszcza w dół). W rasie zdarzają się choroby serca i wady powiek – entropium i ektropium.

Psy te niebyt dobrze znoszą upały – należy im wtedy zapewnić schronienie w cieniu i dużo chłodnej wody do picia. Najlepiej, jeśli pies ma możliwość schłodzenia się w zbiorniku wodnym – wtedy czuje się dobrze nawet przy wyższej temperaturze.

Żywienie

Szczenięta landseera wymagają dobrej jakości karmy przeznaczonej dla ras olbrzymich. Jednak po zakończeniu okresu wzrostu dorosły pies je stosunkowo niewiele – jak na swój rozmiar – gdyż doskonale wykorzystuje karmę. Nadal jednak są to znaczne ilości pożywienia, co oznacza też spore koszty. 

Podobnie jak inne duże psy, landseery narażone są także na rozszerzenie i skręt żołądka, dlatego nie należy ich karmić dwie godziny przed i od razu po spacerze, a posiłek najlepiej rozdzielić na dwie porcje. Ważne jest, aby piły i jadły w spokoju, bez pośpiechu. 

Landseer to duży pies, który pije dużo wody, przy tym zaś sporo jej ląduje na podłodze wokół miski. Choć jego fafle nie są tak okazałe jak u nowofundlanda i nie ślini się tak jak on, to jednak potrafi nabałaganić.

Pielęgnacja

Pielęgnacja psa tej rasy nie jest skomplikowana, jednak nie można zapominać, że w okresie linienia landseer gubi duże ilości włosa. W tym okresie najlepiej psa wyczesywać codziennie, w innych wystarczy szczotkowanie raz na tydzień. Należy psa wyczesać także po każdej kąpieli w zbiorniku wodnym, ponieważ mokra sierść ma tendencje do filcowania się. Do wyczesywania landseera najlepiej posłuży metalowy grzebień o długich i rzadkich zębach, szczotka pudlówka i zwykła rzadka szczotka. Przed zabiegiem sierść można spryskać preparatem ułatwiającym rozczesywanie.

Kąpiemy psa w zależności od potrzeby. Regularnie wycinamy włosy między palcami, opuszkami i koło uszu.

Akcesoria

Landseer to dość spokojny pies, jednak akcesoria wciąż powinny być wykonane z solidnych materiałów. Pies tej rasy powinien wychodzić na spacery w dobrze dopasowanych szelkach typu guard lub w wygodnej, szerokiej obroży i na tradycyjnej smyczy. Legowisko dla landseera powinno być na tyle duże, żeby psiak mógł się wygodnie ułożyć na boku. Ze względu na ryzyko problemów ze stawami, poleca się legowiska ortopedyczne.

Historia rasy landseer

Podobnie jak labrador, flat coated, golden i chesapeake retriever, nowofundland i landseer są potomkami rasy, która obecnie już wyginęła. Mowa o psach dowodnych z St. John’s, znanych kiedyś na kanadyjskiej wyspie Nowa Fundlandia.

Były to psy o wzroście od średniego do dużego, sierści krótkiej lub półdługiej, zazwyczaj czarne, często z białymi znaczeniami lub białe w czarne łaty. Była to rasa użytkowa i oczywiście jej eksterier nie był wyrównany. Psy te towarzyszyły rybakom na łodziach, gdzie pomagały w wyciąganiu sieci i ratowaniu ludzi, którzy wypadli za burtę. Używano ich także do aportowania ustrzelonych ptaków. Uważa się, że pochodziły od rozmaitych psów przywożonych na Nową Fundlandię przez imigrantów, rybaków i innych wędrowców z Irlandii, Anglii i Portugalii. Na wyspie, w wyniku krzyżówek i selekcji pod kątem użytkowości, wykształcił się określony typ psa.

Psy te znane były ze swojej odporności, wytrzymałości, siły, inteligencji i podatności na szkolenie. Szczyt popularności psów z St. John’s przypadł na XVII wiek, potem zaczęła ona stopniowo spadać. Ostatecznie dały one początek innym rasom, przy czym najpierw doszło do podziału na tzw. mniejsze nowofundlandy (na bazie których w Anglii wyhodowano labradory) i większe nowofundlandy, które dały początek współczesnym nowofundlandom i landseerom. Te mniejsze już wcześniej towarzyszyły rybakom na łodziach i polowaniach, a większe wyciągały sieci i holowały tonących ludzi na brzeg lub do łodzi.

Pod koniec XVIII wieku psy te trafiły do Anglii, gdzie wzbudziły zachwyt. Sir Edwin Landseer, angielski malarz uznany za jednego z najlepszych animalistów, uwiecznił na swych płótnach odmianę czarno-białą, oddając też łagodność i odwagę tych psów. Od jego nazwiska zaczęto nazywać ten wariant kolorystyczny nowofundlandów „landseer”, a znacznie później także osobną rasę. Choć psy europejskie nadal krzyżowano z kanadyjskimi, stopniowo oba typy zaczęły się rozjeżdżać.

Kanadyjskie nowofundlandy stawały się coraz cięższe i bardziej ofutrzone. Miały krótsze pyski i bardziej flegmatyczny temperament. Początkowo były zawsze czarne, bo białe znaczenia uważano za nieprawidłowe. Psy kontynentalne miały dłuższe nogi, lżejszą kość, dłuższe pyski, mniej obfitą szatę i były bardziej energiczne.

Pierwsze mioty kontynentalnych landseerów przyszły na świat w Holandii, a następnie w Szwajcarii na przełomie XIX i XX wieku. Hodowla dalej rozwijała się w tych krajach, ale to niemiecki klub landseera podjął wysiłki w kierunku oddzielenia rasy od nowofundlanda. W latach 1945-1960 typ kontynentalny był jeszcze uznawany za podtyp nowofundlanda. W 1960 FCI uznało go za odrębną rasę. W Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii związki kynologiczne nadal nie uznają ich za rasę.

W tym miejscu warto zauważyć, że także nowofundland występuje w odmianie czarno-białej, jednak psy te różnią się od landseerów pod względem budowy i szaty.

Landseer w Polsce

Landseer to rasa, którą dość trudno jest spotkać na polskich ulicach. Psy te są mniej popularne, niż nowofundlandy, jednak nie powinno być większych problemów z zakupem szczeniaka.

Wzorzec rasy landseer

Landseer (typ kontynentalno-europejski) – grupa II FCI, sekcja 2, nr wzorca 226

• Kraj pochodzenia: Niemcy/Szwajcaria
• Charakter: pies pełen godności, pogodny i zmyślny, znany ze swej niezmąconej łagodności. 
• Wielkość: psy 72-80 cm, suki 67-72 cm
• Waga: pies 59–68 kg, suka 45–54 kg
• Szata: włos okrywowy na całym ciele, poza głową, powinien być długi, jak najbardziej prosty i gęsty, miękki w dotyku, z podszerstkiem obfitym, ale nie tak gęstym, jak u nowofundlanda; sierść może być lekko pofalowana na grzbiecie i zadzie.
• Maść: kolorem podstawowym jest czysta biel, na jej tle występują czarne łaty na grzbiecie i zadzie; kołnierz, przód klatki piersiowej, nogi i ogon muszą być białe; głowa czarna, z białą kufą i symetryczną strzałką, ani zbyt wąską, ani szeroką, łączącą kufę z kołnierzem.
• Długość życia: 10-12 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia
• Koszty utrzymania: od 350 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 7000-8000 zł

 

Ciekawostki o rasie landseer

Oprócz nowofundlandów starego typu i landseerów uwiecznionych na obrazach sir Landseera i innych artystów, jednym z najbardziej znanych psów tej rasy był Boatswain – ulubieniec wielkiego poety epoki romantyzmu, lorda Byrona. Niestety Boatswain zaraził się wścieklizną i zmarł w 1808 roku, w wieku 5 lat. Podobno Byron opiekował się nim do końca, nie zważając na ryzyko zarażenia się tą straszną, śmiertelną chorobą. Po śmierci pies został pochowany w posiadłości Byrona, Newstead Abbey, a na jego nagrobku umieszczone zostało wierszowane „Epitafium psa” pióra poety. Warto dodać, że sam nagrobek Boatswaina jest większy niż grób Byrona.