Czy rasa labradoodle to pomyłka? Tak uważa jej twórca!

Labradoodle postrzegane są jako miłe i pogodne psy. Właśnie dzięki tym cechom zyskują coraz większą popularność wśród psiarzy na całym świecie. Jednak australijski hodowca, Wally Connor uważa, że stworzona przez niego rasa labradoodle to jego największa życiowa porażka! Jak uzasadnia swoje słowa?

Skąd się wzięła rasa labradoodle?

Rasa ta została stworzona w 1989 roku i stanowi mieszankę rasy labrador retriever z pudlem. Jej twórca, Wally Conron, zajmował się hodowlą labradorów na potrzeby osób niepełnosprawnych. Pewnego dnia dostał list od niewidomej kobiety z Hawajów, która potrzebowała psa przewodnika. Nie mogła jednak pozwolić sobie na labradora, gdyż jej mąż był uczulony na psy. Potrzebowała więc czworonoga, który pozbawiony był podszerstka. W pierwszej chwili Wally pomyślał o pudlu. Jednak jego wieloletnie doświadczenie podpowiadało mu, że pudle nie mają odpowiedniego temperamentu, by stać się psem przewodnikiem. Potrzebował więc psa o charakterze labradora i sierści pudla. Ostrożnie wybrał więc rodziców przyszłych szczeniąt, by byli zdrowi i zrównoważeni, a następnie ich ze sobą rozmnożył. Tak powstał pierwszy miot labradoodli.

Jeden ze szczeniaków trafił do kobiety z Hawajów. Pozostałe dwa psiaki z miotu przeszły odpowiednie szkolenie, jednak żadna osoba niepełnosprawna nie chciała mieszańca w roli swojego psa przewodnika! Sfrustrowany hodowca zaczął więc ogłaszać je jako hipoalergiczne psy nowej rasy labradoodle. Nadanie im chwytliwej nazwy sprawiło, że na mieszańce labradora i pudla rzucili się niemal wszyscy!

Labradoodle stają się coraz popularniejsze!

Wally zaczął otrzymywać liczne zapytania o kolejne psy tej nowej „rasy”. W ciągu zaledwie kilku dni zorientował się, jak duży błąd popełnił, tworząc swoim mieszańcom tak skuteczną reklamę… Szał wokół labradoodli został szybko zauważony przez pseudohodowle – coraz więcej ludzi zaczęło zupełnie bezmyślnie łączyć ze sobą labradory i pudle i sprzedawać szczenięta za ogromne pieniądze. Dla takich „hodowców” nie liczyło się zdrowie rodziców i szczeniąt. W labradoodlach widzieli wyłącznie sposób na szybki zysk!

„Otworzyłem puszkę Pandory i wypuściłem potwora Frankensteina!”

Trzydzieści lat po ukazaniu się na świecie pierwszego miotu labradoodli, Wally Conron czuje coraz większe wyrzuty sumienia. Uważa, że bezmyślne rozmnażanie psów dla zysku sprawiło, że rasa labradoodle ma liczne problemy genetyczne i trudny charakter.

Opiekunowie labradoodli twierdzą inaczej

Wielu opiekunów współczesnych labradoodli nie zgadza się z opinią ich twórcy. Rasa labradoodle postrzegana jest przez nich jako cudowny towarzysz, który nie gubi podszerstka.

Weterynarze, którzy mają styczność z tą rasą, również nie potwierdzają, by psy te były szczególnie problematyczne czy chorowite.

Także John Gosling, opiekun pudla, który stał się ojcem pierwszych labradoodli, zdziwił się ich ogromną popularnością. Jednak podchodzi do tego bardziej optymistycznie. Cieszy się, że próba stworzenia psów przewodników dla osób – jego zdaniem – z alergią na psy się powiodła (dziś już wiemy, że hipoalergiczne psy nie istnieją i labradoodle także nimi nie są). Nie żałuje też, że labradoodle zyskały popularność jako psy domowe.

Modne krzyżówki

Popularność labradoodli zapoczątkowała trend na tworzenie nowych krzyżówek z pudlami. Powstało już mnóstwo mieszanek, między innymi cavoodle, groodle, jackapoo, schnoodle, golden doodle… Psy te cenione są przede wszystkim przez osoby mające alergię na czworonogi. Jednak ich hipoalergiczne właściwości nie znajdują potwierdzenia w badaniach naukowych. Również krzyżowanie ze sobą psów wyłącznie ze względu na ich wygląd i panującą modę sprawia, że istnieje duże ryzyko wystąpienia u tych ras poważnych chorób genetycznych. Mimo to, takie mieszańce wciąż są „chodliwym towarem” i zasilają kieszeń wielu pseudohodowli.