Owczarki nad wyraz podobne

Chcesz dowiedzieć się więcej o rasach z grupy owczarków? Przeczytaj artykuł „W grupie raźniej! Pracowite jak owczarki”.

Owczarek podhalański, słowacki czuwacz, maremmano-abruzzese, kuvasz

Cztery duże białasy do pilnowania stad. Najbardziej podobne, często trudne do rozróżnienia nawet dla fachowców, są podhalan i czuwacz (obie rasy hoduje się w tych samych górach). W teorii, choć nie zawsze w praktyce, istnieją między nimi subtelne różnice, np. czuwacz ma wyżej osadzone uszy i bardziej falistą sierść.

Nieco bardziej różni się od nich włoski maremmano-abruzzese, którego głowa przypomina niedźwiedzią. Najłatwiejszy do odróżnienia jest węgierski kuvasz – o głowie wyraźnie lżejszej, w kształcie klina, mocno kręconej sierści i kwadratowej sylwetce.

Polski owczarek nizinny (PON), schapendoes

Kudłacze do zaganiania owiec z grupy potomków teriera tybetańskiego. Oba pochodzą z nizin – jeden z polskich, drugi z holenderskich. Podobne z umaszczenia, zazwyczaj łaciatego.

U obu ras dopuszczalne są wszelkie umaszczenia, ale pony najczęściej bywają białe w szare lub płowe łaty, a u schapendoes (czyt. skapenduus) preferuje się maść szarą w czarne łaty (dereszowatą). Wzrost mają zbliżony, lecz schapendoes jest lżejszy, wysokonożny i zawsze ma ogon, podczas gdy u ponów często zdarzają się ogony szczątkowe.

Mudi, owczarek chorwacki

Kolejne dwa pastuszki niemal nie do odróżnienia i prawdopodobnie bardzo blisko spokrewnione. Reprezentują typ owczarka szpicowatego. Oba są średniej wielkości, mają średnio długą, falistą do kręconej sierść, stojące uszka (u chorwata dopuszczalne też lekko załamane) i zakręcone ogony, u obu występują też ogony szczątkowe.

Chorwaty mogą być wyższe, ale w praktyce spotyka się też wiele równie wysokich mudików. Podstawową różnicą są dopuszczalne maści – chorwaty mogą być tylko czarne, natomiast mudi – także czekoladowe, błękitne, białe, płowe i marmurkowe. Jednak i tak większość mudików jest czarna.

Czechosłowacki wilczak, saarloos wolfhund

Rasy pochodzące ze skrzyżowania owczarka niemieckiego z wilkiem. W wypadku wilczaka był to wilk karpacki, w wypadku saarloosa – wilk kanadyjski. Saarloos ma uszy rozstawione trochę bardziej na boki i nieco inną maskę, poza tym może występować zarówno w typowym umaszczeniu wilczastym, jak i jego odmianie czekoladowej (tam, gdzie u typowego wilczastego psa jest czerń, występuje brąz).

Rasy te różnią się także charakterem – saarloosy są pozbawione agresji, lecz bywają lękliwe; wilczaki bywają bardziej nerwowe, lecz mają mocniejszy charakter.

Border collie, owczarek australijski

Owczarki w tzw. typie collie. Border collie jest zazwyczaj lżejszy i bardziej wydłużony od owczarka australijskiego i najczęściej występuje w umaszczeniu czarno-białym. Dopuszcza się jednak wszystkie umaszczenia poza przewagą bieli, bywają więc borderki trójkolorowe i marmurkowe. Australijczyk (który wbrew nazwie pochodzi z Ameryki) jest mocniejszy, bardziej zwarty i nierzadko obdarzony szczątkowym ogonem. Często występuje u niego maść marmurkowa. Zdarza się też maść bez popalań. Poza tym borderki mogą być krótkowłose.

Najbardziej różni je jednak styl pracy pasterskiej. Bordery cechuje tzw. silne oko, w związku z tym bywa, że i w życiu codziennym czasem się czają. Aussie pracują tak jak większość owczarków, posługując się raczej szczypaniem i poszczekiwaniem.

Welsh corgi cardigan, welsh corgi pembroke

Krótkonożne psy zaganiające. Kiedyś próbowano je hodować razem, jednak okazało się, że mają nieco odmienne pochodzenie. Ulubieniec brytyjskiej królowej, pembroke, jest bliżej spokrewniony ze szpicami. Choć podłużny, ma krótsze ciało i stosunkowo mniejsze uszy. Często występuje u niego ogon szczątkowy. Z charakteru jest bardziej przebojowy. Najczęściej w umaszczeniu rudym, może być także czaprakowy lub – rzadko – czarny podpalany.

Z kolei cardigan może być spokrewniony z jamnikami. Zawsze szczyci się długim ogonem i występuje w większej gamie umaszczeń: także pręgowanym lub marmurkowym. Bywa bardziej nieśmiały od kuzyna.

Autor: Urszula Charytonik