Czy twój pies ma chore serce? Poznaj objawy, które mogą na to wskazywać!

Choroby serca kojarzą się nam zwykle z podeszłym wiekiem. I rzeczywiście – cierpi na nie także wiele starszych psów. Jednak na serce może chorować już mały szczeniak. Mało tego – może się urodzić z wadą tego organu.

Szczeniak kaszle i jest chudy

Jedna z najczęstszych wad wrodzonych serca u psów to przetrwały przewód tętniczy. Kiedy maluch jest jeszcze w brzuchu mamy, przewód ten łączy tętnicę płucną z aortą. Po porodzie, gdy płuca zaczną pracować, powinien się zamknąć. Jeśli się to nie stanie w jamie opłucnowej zaczyna gromadzić się płyn. Zwierzak ma wtedy problemy z oddychaniem. Objawia się to suchym kaszlem, często tak silnym, że doprowadza do odruchów wymiotnych. Psiak zbyt mało przybiera na wadze, szybko się męczy i ogólnie jest w kiepskiej kondycji. Konieczna jest wówczas operacja, która usunie nieprawidłowości anatomiczne. Wśród ras szczególnie narażonych na tę wadę jest wiele małych psów: maltańczyk, chihuahua, pomeranian, yorkshire terrier czy owczarek szetlandzki, ale też większe, jak polski owczarek nizinny, czy całkiem duże: owczarek niemiecki, collie, labrador i nowofundland.

Zwierzak jest apatyczny, nie lubi spacerów

Inną, częstą wadą wrodzoną jest zwężenie zastawki tętnicy płucnej. W przeciwieństwie do przetrwałego przewodu tętniczego ta wada może latami nie dawać żadnych objawów – aż do pogorszenia stanu zdrowia. Czasami jednak psiak od początku jest apatyczny i szybko się męczy. Powoduje to, że zachowaniem odstaje od rówieśników. Nie jest skory do zabaw ani spacerów, nie ma energii typowej dla młodego psa. Jeśli podejrzewamy, że pupil może mieć taki problem, powinien mieć zrobione USG serca (echo serca). Jeśli objawy są silne, a zwężenie znaczne, zaleca się balonikowanie pnia płucnego. Chociaż każdy pies może mieć taki problem, niektóre rasy mają do tego większe predyspozycje. Należą do nich buldogi angielski i francuski, boston terrier, bokser, jack russell terrier, labrador retriever, nowofundland i samojed.

Pies szybko się męczy i mdleje

Trzecią najczęstszą wrodzoną wadą serca jest zwężenie zastawki aortalnej. Krew nie może wówczas swobodnie przepływać do aorty, co powoduje dalsze zmiany. Serce staje się niewydolne i powiększa się jego lewa komora. Skutkiem jej przerostu jest niedotlenienie mięśnia sercowego i niebezpieczna dla życia arytmia. Może wtedy nastąpić groźny obrzęk płuc, a wtedy zwierzak zaczyna się dusić. Można to poznać m.in. po kaszlu i sinych śluzówkach. Schorzenie diagnozuje się, wykonując badania RTG, USG i EKG. Z tą wadą serca częściej od przedstawicieli innych ras rodzą się szczenięta ras dużych i olbrzymich: boksery, pointery, landseery, golden retrievery, dogue de Bordeaux, nowofundlandy czy bouvier des Flandres. Psy dotknięte tą wadą leczy się farmakologicznie, podając im betablokery lub wykonuje się zabieg balonikowania.

Psi senior kaszle i odczuwa duszność

Problemy z zastawkami to jednak najczęściej problem starszych psów. Niemal co trzeci kilkunastoletni psiak małej rasy cierpi na chorobę zwyrodnieniową zastawki mitralnej, co prowadzi do niewydolności lewokomorowej serca. U psów ta przypadłość jest o wiele częstsza niż u ludzi i stanowi niemal 3/4 wszystkich diagnozowanych chorób serca. Początkowo to schorzenie może nie dawać widocznych oznak. Z czasem pojawiają się objawy niespecyficzne, jak kaszel czy krótki oddech, a w końcu może dojść do gwałtownego pogorszenia stanu zwierzaka, które zagraża życiu. Dzieje się tak często wtedy, gdy dojdzie do pęknięcia lub zerwania strun ścięgnistych zastawki. Problemem zajął się Justyn Gach, doktorant Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Bada on struny ścięgniste, zachodzące w nich procesy oraz ich wpływ na rozwój choroby. Jest więc nadzieja, że w przyszłości da się przynajmniej spowolnić rozwój patologicznych zmian.

Ma powiększony brzuch i blade śluzówki

Oprócz problemów z zastawkami częstym problemem psów jest nieprawidłowe kurczenie się mięśnia sercowego – kardiomiopatia. Wyróżnia się dwa jej typy: przerostową i rozstrzeniową. Pierwsza z nich objawia się pogrubieniem ścian komór i przedsionków. Czasem pogrubiają się one do wewnątrz (wtedy trudniej zdiagnozować chorobę, gdyż zmiany są mniej widoczne), a czasem na zewnątrz. Kardiomiopatia przerostowa może się przytrafić każdemu psu w każdym wieku. Natomiast kardiomiopatia rozstrzeniowa jest rozpoznawana najczęściej u starszych przedstawicieli dużych ras (zwłaszcza dobermanów, wilczarzy irlandzkich, bokserów i dogów niemieckich), przy czym szczególnie podatne są na nią samce. W tym wypadku odwrotnie niż przy kardiomiopatii przerostowej, ściany komór są ścieńczałe, lecz dochodzi do powiększenia jam serca. Stopniowo traci ono zdolność przepompowywania wystarczającej ilości krwi do natlenienia całego organizmu. Charakterystyczne objawy zewnętrzne, występujące jednak dopiero w ostatnim stadium choroby, to powiększenie brzucha, bladość śluzówek i ochłodzenie peryferyjnych części ciała (uszu, ogona, łap). Leczenie polega na podawaniu leków nasercowych, moczopędnych i rozszerzających naczynia krwionośne.