Leptospiroza to potencjalnie śmiertelna choroba bakteryjna, którą może zarazić się każdy pies niezależnie od wieku czy rasy. Do zachorowań dochodzi głównie na terenach wiejskich i leśnych oraz w wilgotnym środowisku. Jak objawia się leptospiroza u psa? Sprawdź, na czym polega leczenie i zapobieganie tej chorobie psów!
Czym jest leptospiroza?
Leptospiroza to choroba zakaźna wywoływana przez bakterie – krętki z rodzaju Leptospira. W przebiegu leptospirozy u psów dojść może do groźnego uszkodzenia narządów zwierzęcia, a nieleczona choroba często prowadzi do śmierci psa.
Jak pies może zarazić się bakteriami leptospira?
Krętki leptospiry przenoszą się wraz z moczem lub krwią zarażonych zwierząt oraz przez zanieczyszczoną wodę. Do organizmu mogą dostać się nie tylko przez błony śluzowe podczas picia wody zawierającej te bakterie. Patogeny mogą wnikać do organizmu także przez uszkodzoną skórę. Nosicielami leptospirozy mogą być przeróżne zwierzęta domowe i dzikie, a do zakażeń dochodzi najczęściej w ciepłych i wilgotnych miesiącach.
Objawy leptospirozy u psa
Krętki leptospira wydzielają toksyny uszkadzające narządy, naczynia krwionośne i czerwone krwinki. Prowadzi to często do anemii, żółtaczki, ostrej niewydolności nerek i krwotoków. Do klinicznych objawów leptospirozy u psów należą przede wszystkim:
- wysoka gorączka,
- wymioty i biegunki,
- ciemny mocz,
- odwodnienie,
- ospałość,
- niechęć do ruchu,
- zapalenie spojówek.
W dalszym przebiegu choroby w zależności od jej postaci u psa pojawić się mogą wybroczyny na skórze, obrzęki, duszności lub krwawienia z nosa. Leptospiroza przypomina więc wiele innych chorób występujących u psów, jednak rozwija się szybciej, niż większość z nich. W ostrym przebiegu leptospirozy może dojść również do niebezpiecznego zapalenia płuc, opon mózgowych i serca, co szybko kończy się śmiercią. Niektóre zwierzęta mogą być także bezobjawowymi nosicielami.
Leptospiroza u psa – rozpoznanie
W przypadku leptospirozy same objawy nie wystarczą do jej rozpoznania. Postawienie odpowiedniej diagnozy wymagać będzie zbadania moczu i krwi zwierzęcia. Badanie laboratoryjne krwi uwzględniające parametry wątrobowe i nerkowe pokaże także od razu, czy doszło do uszkodzeń w wątrobie i nerkach.
Nieraz diagnozuje się leptospirozę także metodą PCR wykrywającą DNA leptospiry oraz badania serologiczne wykrywające przeciwciała. W diagnostyce leptospirozy stosować można szybkie testy płytkowe, jednak nie zawsze dają one miarodajne wyniki.
Leczenie i rokowania przy leptospirozie u psa
W leczeniu leptospirozy stosuje się antybiotyki i płynoterapię. W zależności od objawów klinicznych i stopnia zaawansowania psu podaje się także weterynaryjne leki łagodzące wymioty, biegunkę i zmniejszające ból. Psiak, u którego doszło do uszkodzenia nerek, wymagać będzie dłuższego leczenia i wprowadzenia odpowiedniej diety. Antybiotykoterapii powinny być poddane wszystkie zwierzęta i ludzie mający kontakt z psem, u którego została zdiagnozowana leptospiroza.
Niestety leczenie tej choroby nie zawsze jest skuteczne, a pojawienie się objawów neurologicznych u chorego psa znacznie zwiększa ryzyko jego śmierci. Szybkie wdrożenie odpowiedniego leczenia pozwala jednak uniknąć nawet uszkodzenia nerek i wątroby, choć azotemia może utrzymywać się u psa jeszcze przez wiele tygodni. Dlatego u psa po zakończonym leczeniu przez pewien czas warto kontrolować parametry krwi i moczu.
Profilaktyka leptospirozy u psa – jak można jej zapobiegać?
Najlepszym sposobem na zmniejszenie ryzyka zachorowania na leptospirozę pupila przed tą groźną dla psa chorobą jest regularne szczepienie przeciwko leptospirozie. Szczepionkę na leptospirozę podaje się dwukrotnie u szczeniąt zgodnie z kalendarzem szczepień. Odporność po zaszczepieniu nie utrzymuje się jednak długo, konieczne jest więc coroczne podawanie psu szczepień przypominających, najlepiej w okresie wiosennym. Ponadto szczepienia na leptospirozę pozwalają ograniczyć wydalanie bakterii przez nosicieli, co zmniejsza ryzyko zakażeń u innych zwierząt domowych.
Warto także zapobiegać kontaktowi psa ze znajdującymi się w środowisku bakteriami – czworonóg powinien unikać kąpieli w stojących wodach i kontaktu z dzikimi zwierzętami, w tym szczególnie z polnymi gryzoniami.
