SZPIC DUŻY (SZPIC NIEMIECKI DUŻY)

Charakter rasy szpic duży

Szpic duży to pies inteligentny, o żywym usposobieniu. Duże szpice, w odróżnieniu od swoich mniejszych krewniaków, są spokojne, opanowane i niehałaśliwe. Odznaczają się zrównoważonym charakterem i pewnością siebie. Ich odwaga sprawia, że niekiedy bywają wręcz lekkomyślne. Nie powinny jednak okazywać nerwowości i niepotrzebnej agresji. Szpice duże mają silny instynkt stróżowania, a ich niewątpliwą zaletą jest brak skłonności do włóczęgostwa.

W otoczeniu domowników szpice duże są wesołe, zabawne, niekiedy przebiegłe, bardzo uczuciowe i łatwe we współżyciu. Lubią się przypodobać człowiekowi, ale cenią sobie również niezależność i wiedzą, jak ją uzyskać. Bardzo lubią towarzystwo dzieci i chętnie się z nimi bawią. Są zwierzętami stadnymi i najlepiej czują się wtedy, gdy cała rodzina jest w komplecie. Wobec obcych psów nie są zaczepne, ale nie dadzą sobie dmuchać w kaszę – sprowokowany szpic duży będzie się bronić.

Umiejętności

Pierwotną rolą szpiców, w której psy tej rasy sprawdzają się znakomicie do dziś, było pilnowanie domu i obejścia, alarmowanie o nadejściu intruza i wszelkich niepokojących zmianach w otoczeniu. Potem szpice stały się przede wszystkim psami do towarzystwa i są nimi po dziś dzień.

Ponadto, szpice występowały kiedyś na arenach cyrkowych, zadziwiając publiczność wymyślnymi sztuczkami. Stając się rozpieszczonymi i hołubionymi pupilami, nie zatraciły pracowitości i pasji do nauki. Są bardzo dokładne i lubią się popisywać, często bez wyraźnej zachęty ze strony człowieka. Ich upodobanie do chodzenia na tylnych łapkach jest charakterystyczne dla wielu szpicowatych. Szpic duży sprawdzi się w niektórych psich sportach - na przykład w agility czy rally-o.

Szkolenie i wychowanie

Spośród ras pierwotnych, szpice niemieckie należą do jednej z najchętniej współpracujących z człowiekiem ras. Duże szpice są niezwykle pojętne i łatwo się uczą. Z ich wychowaniem powinien sobie poradzić nawet początkujący opiekun.

Szczenię szpica dużego wymagać będzie socjalizacji. Nauka prawidłowej komunikacji z innymi czworonogami i budowanie pozytywnych skojarzeń z przeróżnymi ludźmi zmniejszy ryzyko problemów behawioralnych w dorosłym wieku.

Dla kogo ta rasa

Dużego szpica można polecić każdemu, kto chciałby mieć czujnego stróża i efektownego, wesołego przyjaciela. Hodowcy uważają, że psy te potrafią zaadoptować się do różnych środowisk i warunków życia. Szpice duże chętnie towarzyszą właścicielowi na kilkudziesięciokilometrowym spacerze, jak i na kanapie.

Wady i zalety rasy szpic duży

Szpic duży – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bywa szczekliwy
• intensywnie linieje i wymaga regularnego szczotkowania
• bywa nieco uparty

Zalety

• doskonały pies rodzinny
• świetny stróż
• bardzo przywiązany do właściciela
• łatwy do ułożenia
• przystosowuje się do różnych warunków

Zdrowie rasy szpic duży

Szpic duży to jedna z najzdrowszych ras. Choroby zdarzają u nich sporadycznie. Szpice białe są bardziej – niż te o innych umaszczeniach – narażone na alergię.

Żywienie

Pod względem żywienia szpice duże nie są wymagające. Jedzą niedużo i nie mają skłonności do tycia. Można żywić je dobrej jakości karmą gotową lub przygotowywać posiłki samodzielnie.

Pielęgnacja

Szpice są psami bardzo czystymi i wbrew pozorom łatwymi w pielęgnacji. Ich długi, twardy włos nie trzyma brudu i nawet po jesiennym spacerze można szpica dużego szybko doprowadzić do porządku. Szpice trzeba szczotkować pod włos. Dorosłego szpica dużego wystarczy czesać raz na dwa tygodnie, a w okresie linienia – raz na kilka dni.

Akcesoria

Do pielęgnacji szpica dużego doskonale nada się szczotka pudlówka, a w okresie linienia – furminator.

Reklama

Historia rasy szpic duży

Rasy nordyckie, do których należą szpice niemieckie, wykorzystywano do wielu zadań: wypasu zwierząt, polowania i ciągnięcia niewielkich ładunków. Przez długi czas uważano, że szpice wywodzą się od tzw. psa torfowego – Canis familiaris palustris, żyjącego około 6000 lat temu. Dziś jednak nie jest to takie pewne. Jego skamieniałe szczątki odnaleziono w pokładach młodszej epoki kamiennej, czyli w neolicie. Już wtedy psów torfowych używano do stróżowania i obrony. Szkielety psów torfowych znajdowano w grobowcach, a ślady na ich czaszkach świadczyły o tym, że były uśmiercane i chowane razem ze swoim panem.

Przez wieki w wielu krajach powstawały lokalne formy szpiców, charakterystyczne dla terenów, na których się rozwijały, jednak pod względem budowy wszystkie były do siebie podobne. Nawet pomimo wielu lat hodowli pod kątem wystaw, szpice niemieckie zdołały zachować swoją oryginalną urodę. Miejscem licznego występowania szpiców w Europie było Pomorze, Meklemburgia, Saksonia, Holandia i dolina Renu. Mimo że za ojczyznę rasy FCI uznało Niemcy, to głównie Holandia i Wielka Brytania przyczyniły się do jej udoskonalenia.

Podobno niemieckie rasy szpiców wywodzą się bezpośrednio od obficie owłosionych pasterskich psów północy, takich jak np. lapphund. Prawdopodobnie zostały one sprowadzone do północnych Niemiec i Holandii przez wikingów, którzy najeżdżali te tereny w średniowieczu. Szpice rozwijały się w miarę udoskonalania rolnictwa i z czasem stały się popularnymi wiejskimi psami do stróżowania. Zanim zawędrowały na dworskie salony, pełniły wiele niewdzięcznych funkcji, a ich los był nie do pozazdroszczenia. W średniowieczu za legowisko musiała im wystarczyć pryzma gnoju rzucona na podwórze. Przez dziesiątki lat uważano je za nieprzydatne i „nic niewarte”, a powszechnie wykorzystywano je do pracy w kieratach obracających wielkie kuchenne rożna. Od 1450 r. wzmianki o szpicach zaczynają pojawiać się w niemieckiej literaturze.

Hrabia Eberhand Zu Sayre Buffon w swojej „National History of Quadrupeds” z 1750 r. uważa szpice za przodków wszystkich domowych ras. W hodowli dużych szpiców specjalizowali się właściciele winnic w Szwabii i stąd nazwano te psy winnymi szpicami. Oprócz swojej pierwotnej funkcji stróżów, pełniły również rolę psów myśliwskich i uczestniczyły w polowaniach na ptactwo. W XVIII wieku szczególnie modne stały się szpice białe, pochodzące z północy Niemiec. Szybko zawędrowały na królewskie salony, stały się ulubieńcami dam i wdzięcznym obiektem dla malarzy. Ich podobizny możemy podziwiać m.in. na obrazach angielskiego artysty Thomasa Gainsborougha (np. „Portret Mary Robinson” czy „Poranny spacer”).

Szpic duży w Polsce

W Polsce szpice były dobrze znane jeszcze przed II wojną światową, ale tylko nieliczne z nich miały rodowody. Po wojnie występowały głównie szpice białe, wpisywano je nawet do Księgi Wstępnej, ale nie wyprowadzono żadnej linii hodowlanej. Obecnie bardzo nielicznie hodowane są duże szpice czarne. Duże szpice białe były nielicznie hodowane jeszcze w latach 90. XX w. (np. hodowla „z Hubertówki”), ale obecnie prawdopodobnie nie działa żadna hodowla tej odmiany. Duże szpice brązowe są najrzadsze i w Polsce ich najprawdopodobniej w ogóle nie ma.

Wzorzec rasy szpic duży

 

Ciekawostki o rasie szpic duży

Wszystkie szpice niemieckie – szpic wilczy, duży, średni, mały i miniaturowy – mają jeden wzorzec, jednak w jego obrębie traktowane są jako osobne rasy. Co ciekawe, szpic wilczy jest hodowany osobno od szpiców dużych, podczas gdy mniejsze szpice o maści wilczastej stanowią tylko odmianę kolorystyczną, np. szpica średniego czy małego (i są rzadkie). Szpic wilczy ma też według wzorca inny zakres wzrostu – może on być wyższy nawet o kilka centymetrów od szpica dużego.