Czy pies może… mieć dziewczynę?

King mieszka ze swoją rodziną od szczeniaka. Niestety, odpowiednio wcześnie nie został zapoznany z psami w różnym wieku i różnej wielkości, dlatego nigdy nie darzył ich zbyt dużym zaufaniem. Mówiąc wprost – obawia się tego, czego nie zna. W kontaktach z nowymi nie jest najlepszy i na wszelki wypadek unika interakcji z nieznajomymi psami. A nawet więcej – odstrasza je, by nie podchodziły. Opiekunów to martwi, gdyż słyszeli, że kontakty z innymi psami są bardzo ważne, i chcieliby, by King bawił się z czworonogami spotykanymi w parku. Tymczasem on lubi Tycjana (wesołego cavaliera), Lolę (spokojną goldenkę) i Vanilę (niewielką suczkę rasy mieszanej). I… to by było na tyle. Do szaleństwa natomiast kocha Bajkę, dziesięcioletnią bigielkę. Czy to na pewno normalne? Czy młody, trzyletni pies może się zakochać w starszej suczce? I czy na pewno on się w niej zakochał? Wszystko po kolei sobie wyjaśnijmy!

Psia miłość – czy pies może mieć dziewczynę?

Miłość, tak jak ją rozumiemy po ludzku, między psami raczej się nie zdarza. Trudno mówić o wzajemnej relacji dwóch czworonogów, że się w sobie zakochały, bo psie miłości… są raczej przelotne i podyktowane instynktem. Każdy, kto był opiekunem niewykastrowanego samca, wie, co to za instynkt i jak trudno go opanować, gdy suczki w okolicy mają cieczkę, a nasz kawaler robi wszystko, by się wymknąć na randkę. To rodzaj zakochania, które znika równie szybko, jak się pojawia.

Istnieje jednak w psim świecie coś, co nazwalibyśmy przyjaźnią albo miłością, ale niezwykle dojrzałą. My, ludzie, takiego przyjaciela na śmierć i życie mamy przeważnie jednego, czasem są to dwie zaufane osoby, ale raczej nie więcej. To taka najlepsza przyjaciółka lub najlepszy przyjaciel, na których zawsze można liczyć i z którymi rozumiemy się bez słów. Psy także mogą mieć – i nierzadko mają – takich wspaniałych BFF! King i jego przyjaciółka Bajka to właśnie taki przypadek. Po co im taka relacja?

Prawdziwa psijaźń

Psy z zasady lubią towarzystwo innego psa. Gdy mają je zapewnione w domu, raczej nie szukają przyjaciela poza swoim „bratem” czy „siostrą”. To z tym drugim czworonożnym domownikiem bawią się, śpią, przytulają i zwiedzają świat. Ale psy jedynaki szukają takiej bratniej duszy na zewnątrz. Mają szczęście, gdy na siebie trafią, bo wspólne spędzanie czasu z przyjacielem to prawdziwa przyjemność. Można razem węszyć, obsikiwać te same krzaczki, a gdy obydwie strony mają na to ochotę – ganiać się, bawić w udawane polowanie lub zapasy na niby.

Psy, które się przyjaźnią, nie muszą być wcale podobnej wielkości czy w zbliżonym wieku. Płeć czy rasa też nie mają tu większego znaczenia. Czasem te wybory przyjaciół są naprawdę zaskakujące i historia zna takie przypadki, gdy chihuahua zapałała sympatią do doga niemieckiego, a owczarek zakumplował się z yorkiem.

Co je do siebie przyciąga?

Jak wiemy, King nieco obawia się psów. Młode, dużo od niego większe, ener­giczne psiaki wywołują w nim niepokój. Nic więc dziwnego, że zawarł przyjaźń ze starszą, spokojną sunią, która swoim zachowaniem w żaden sposób go nie stresuje. Bigielka jest też nieco większa od maltańczyka, więc zapewnia mu opar­cie i bezpieczeństwo. Z drugiej jednak strony jest na tyle mała, że się jej nie boi, jak dużo większych od siebie czworono­gów.

Opiekunowie Kinga i Bajki w żartach mówią o nich zakochana para, ale tak naprawdę ta relacja oparta jest na nie­zwykłym porozumieniu, które daje tym psom radość z wzajemnego przebywania ze sobą. Zdecydowanie nie ma w tym nic złego, a wręcz jest się z czego cieszyć, że takie bratnie dusze na siebie trafiły i do tego mieszkają po sąsiedzku. Opiekunowie spokojnie mogą się nadal umawiać na wspólne spacery.

Bliscy znajomi

Jak pamiętacie z początku tekstu, King lubi się bawić jeszcze z kilkoma psami na osiedlu. Tycjan, Lola i Vanila to psy, które – gdy­by te relacje przyrównać do ludzkich – są jego bliskimi znajomymi. Nie zdradzają więc sobie wszystkich sekretów, nie mu­szą się widywać codziennie, ale jednak się cieszą, gdy się spotkają. Bawią się w podobny sposób, nie obawiają się siebie nawzajem i przede wszystkim dobrze się znają, więc nie muszą zaczynać spotkania od obwąchiwania się i sprawdzania, kogo na co stać.

I my, poznając nowe osoby, musimy się wysilić, by zrobić dobre wrażenie, a przy tym dowiedzieć się jak najwięcej o naszych rozmówcach. Wśród dobrych znajomych możemy z miejsca być po prostu sobą. Nie inaczej jest w świecie psów.

Przypadkowe spotkania

King nie lubi przychodzić do parku, gdy jest w nim mnóstwo nieznanych mu psów. Czuje się tam niekomfortowo. Czy należy się na niego o to złościć? Nic z tych rzeczy! Wszak nie każdy człowiek lubi zatłoczone restauracje czy głośne imprezy. Wielu z nas ceni sobie spokojne domówki w dobrze znanym gronie. King też jest zwolennikiem takich atrakcji.

Oczywiście warto pracować nad tym, by na obce psy reagował spokojnie i mijał je bez warczenia. Ale nie należy zmuszać go do kontaktów z nimi, bo ma prawo obcych nie lubić. Warczenie czy szczeka­nie w takich sytuacjach jest oznaką lęku – to chęć odstraszenia potencjalnego zagrożenia. King przestanie tak robić, gdy poczuje się pewniej. To z kolei nastą­pi wtedy, gdy opiekunowie wprowadzą komendę „omiń”, dając maltańczykowi przysmaki podczas omijania po łuku in­nego psa. W ten sposób King się nauczy, że nie zostanie narażony na niechciany kontakt z innym psem, a opiekun zapew­ni mu bezpieczeństwo.

Co z tego wynika?

Pies nie potrzebuje do szczęścia wielu przypadkowych spotkań z innymi czworonogami. Ważne, by miał bliskich i nieco dalszych psich znajomych, z którymi widuje się regularnie, przynajmniej kilka razy w tygodniu. Dzięki temu zachowa równowagę psychicz­ną. A wspólne spędzanie czasu przez przyjaciół niekoniecz­nie polega na szaleńczych gonitwach, lecz na spacerowaniu łapa w łapę i węszeniu tych samych krzaczków. Jak to w życiu – najfajniej jest z kimś po prostu być!