Niecięty, a krótki. Jak to jest z tymi ogonami?

Nie każdemu psu, który nie ma ogona, został on obcięty. Wśród szczeniąt niektórych ras zdarzają się pieski o ogonach naturalnie skróconych. Mogą one być bardzo krótkie – szczątkowe – lub mieć długości pośrednie.

Skrócone ogony nie należą do rzadkości np. u polskich owczarków nizinnych, welsh corgi pembroke’ów czy owczarków australijskich. Zdarzają się także u kundelków. O tym, że ogon jest naturalnie skrócony, a nie obcięty, można przekonać się dokładnie go obmacując lub robiąc prześwietlenie. Naturalnie krótki ogon nie kończy się tępo, jak ucięty, lecz spiczasto.

Część miotu z długimi

Od kiedy pojawiły się zakazy cięcia ogonów, hodowcy zaczęli zwracać szczególną uwagę na cechę krótkiego ogona. Niestety, ku rozczarowaniu wielu z nich, nie jest możliwa hodowla psów tylko i wyłącznie krótkoogoniastych. Nawet jeśli skrzyżujemy ze sobą dwa takie psy, to i tak część potomstwa będzie miała normalne, długie ogonki. Wynika to z modelu dziedziczenia, który poznano u corgi.

Tylko u tej rasy zidentyfikowano bowiem dotąd gen powodujący skrócenie ogona. Nie wiadomo, czy u innych decyduje o tym ten sam gen, czy jakiś inny. Pewne jest natomiast, że u większości ras cecha ta dziedziczy się w sposób dominujący – aby urodziły się szczenięta z krótkimi ogonami, wystarczy, by tylko jedno z rodziców niosło tę cechę.

Każdy pies krótkoogoniasty ma jeden gen na ogon krótki i jeden gen (od pary) na ogon długi. Nie istnieją psy z podwójnym genem krótkiego ogona, bo gen „krótkiego ogona” w podwójnej dawce powoduje zamieranie zarodka na bardzo wczesnym etapie.

Długi z krótkim

Hodowcy corgi nie muszą się obawiać krzyżowania dwóch psów naturalnie krótkoogoniastych, gdyż nie ma obawy, że urodzą się wadliwe szczenięta. Z krzyżówki dwóch takich corgi przychodzi na świat średnio 2/3 piesków krótkoogoniastych i 1/3 z długimi ogonkami. Jednak w przypadku innych ras hodowcy zalecają ostrożność – dopóki nie wiadomo, jakie dokładnie jest u nich działanie podwójnej dawki genu, lepiej nie ryzykować i psa krótkoogoniastego krzyżować tylko z długoogoniastym.

Używanie w hodowli psów krótkoogoniastych nie jest niczym złym – nie stwierdzono, aby psy te wykazywały jakiekolwiek inne, poza skróceniem ogona, anomalie budowy. Cecha ta występuje od wielu pokoleń i warto ją zachować. Jest to z pewnością lepsze niż obcinanie ogonów, tym bardziej że wielu hodowców przycina ogony na zero, tymczasem pies naturalnie krótkoogoniasty zwykle ma przynajmniej krótki kikucik do pomerdania.

Psy naturalnie krótkoogoniaste mogą być wystawiane nawet w krajach, gdzie zakazane jest wystawianie psów „kopiowanych”, muszą jednak posiadać zaświadczenie weterynaryjne, że przyszły na świat z krótkim ogonem.

Krótkoogoniaste boksery

Profesor Bruce Cattanach, genetyk i hodowca bokserów z Wielkiej Brytanii, przeprowadził ciekawy eksperyment – postanowił wyhodować naturalnie krótkoogoniaste boksery. Problem tkwił w tym, że psy tej rasy rodzą się zawsze z długimi ogonami. Trzeba więc było wziąć gen krótkiego ogona… od innej rasy – skrzyżować boksera z jakimś krótkoogoniastym psem.

Tę rasę trzeba było dobrać tak, by miała pewne cechy podobne do boksera. Wybór padł na welsh corgi pembroke. Wprawdzie budową zupełnie nie przypomina on boksera, ale ma tak jak bokser krótki włos i rude umaszczenie. Profesor pokrył więc bokserkę naturalnie krótkoogoniastym psem corgi. Z ich potomstwa wybrał szczenięta z krótkimi ogonami i gdy dorosły, kojarzył je z rasowymi bokserami.

W kolejnym pokoleniu krótkoogoniaści potomkowie byli kojarzeni z bokserami. Łatwo więc obliczyć, że przy każdym kojarzeniu udział krwi corgi spadał o połowę. Natomiast cały czas zachowywano krótki ogon. Już w drugim pokoleniu mieszańców (1/4 krwi corgi) niektóre psy wyglądały jak rasowe boksery.

Część hodowców protestowała przeciwko rejestracji mieszańców i „zanieczyszczaniu krwi” rasowych bokserów. Obecnie brytyjski Kennel Club rejestruje krótkoogoniaste boksery. Psy te mają zwykle bardzo zgrabne ogonki, nie dłuższe niż 1/4, a często krótsze.

Naturalnie krótkie

Rasy, w których rodzą się psy ze skróconymi ogonami – ogromna większość to psy pasterskie:

• Entlebucher
• Hiszpański pies dowodny (spokrewniony z rasami pasterskimi, także pełni tę funkcję)
• Owczarek australijski
• Owczarek chorwacki
• Owczarek pirenejski
• Owczarek węgierski mudi
• Polski owczarek nizinny
• Schipperke
• Smalandsstövare (gończy smalandzki)
• Spaniel bretoński
• Västgötaspets (szpic pasterski, bliski kuzyn corgi)
• Welsh corgi pembroke

(Uwaga: u buldogów angielskich, francuskich i boston terierów wszystkie psy mają skrócone ogony, jednak jest to skrócenie innego typu. Ich ogony są zazwyczaj spiralnie skręcone.)

Autor: Urszula Charytonik