Dlaczego mój pies ma brzydką sierść?

Ratunku! Mój pies ma brzydką sierść – łysiny na karku i pod pachami! Co to może być za choroba? – piszą czasem na forach internetowych zaniepokojeni opiekunowie. To może być choroba… szelkowa! I jest to najlepsza z możliwych diagnoz! Bo wystarczy zmienić szelki na inne lub na obrożę, by sierść odrosła. Czasem jednak dbamy o pupila, kupujemy drogie szampony i odżywki, a sierść się kruszy albo widać łupież – i nie wiemy dlaczego. Przyczyna może tkwić w niedomaganiu jakiegoś organu, np. tarczycy czy trzustki.

Niedoczynność tarczycy

Matowa, wypadająca sierść może być objawem niedoczynności tarczycy. To bardzo często spotykane schorzenie u psów, zwłaszcza – choć nie tylko – starszych. Skutki nieleczonej choroby są widoczne też na skórze: często przyplątuje się zapalenie objawiające się swędzącym czarnym łupieżem. Inne objawy to tycie, mimo że pies nie je więcej niż zwykle, i szybkie męczenie się – zwierzak może stracić ochotę na spacery.

Na szczęście niedoczynność tarczycy łatwo można zdiagnozować i leczyć. Nieprawidłowości wykaże badanie krwi, a problemowi zaradzi podawanie dwa razy dziennie zaleconej przez lekarza dawki hormonów w tabletkach. Pies powinien je dostawać regularnie przed jedzeniem. Szybko odzyska wigor i piękną sierść!

…a może cukrzyca

Zmiany skórne, grzybice i pogorszenie wyglądu sierści może też spowodować cukrzyca. Psiak wtedy dużo pije i często siusia, ma większy apetyt i tyje. Zwykle także szybko się męczy: na spacerze wlecze się z tyłu, a w domu wciąż śpi. Cukrzyca zagraża zwłaszcza starszym, niewysterylizowanym suczkom z nadwagą. Czasami pomaga przeprowadzenie zabiegu sterylizacji. Zwykle jednak trzeba podawać insulinę. Jej dawki muszą być dostosowane do ilości kalorii w pożywieniu. Dlatego bardzo ważne jest, by pies jadł posiłki o stałych porach i o ustalonej wielkości. Najwygodniej jest odmierzać suchą karmę.

…lub niewydolność trzustki

Inne problemy z trzustką też odbijają się na wyglądzie sierści. Jeśli psiak cierpi na przewlekłą niewydolność tego organu, jego włos staje się suchy i łamliwy, a skóra pokrywa się drobnymi płatkami złuszczającego się naskórka, co przypomina łupież. Mogą się też pojawić łysinki – skóra w tych miejscach jest pogrubiała i szorstka. Te zmiany w wyglądzie sierści i skóry wynikają z niedoborów niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych i witaminy A. Wszystko dlatego, że przez chorą trzustkę tłuszcze te nie są prawidłowo trawione i wchłaniane.

Na przewlekłą niewydolność trzustki cierpią zwłaszcza starsze psy. Co oprócz wyglądu sierści może na to wskazywać? Zwykle zwierzaki stają się apatyczne, mniej chętnie chodzą na spacery i nie chcą się bawić. Często miewają biegunki. Małe psiaki zaczynają się nagle wzbraniać przed braniem na ręce, bo dotykanie brzuszka boli. Trzeba wtedy szukać pomocy u weterynarza.

Pies ma brzydką sierść? To mogą być niechciane pamiątki z wakacji

Wakacje były wspaniałe i pełne przygód, ale… nasz pupil mógł się zarazić np. jakimś pasożytem. Po czym można to poznać?

Pchły. Jeżeli zapomnieliśmy zabezpieczyć przed nimi pupila, mógł je złapać od innego zwierzaka – nie tylko psa czy kota, ale też np. jeża. Jeśli zaczął się drapać, jest to bardzo możliwe. Jak to potwierdzić? W prosty sposób! Zwilżamy kawałek bibułki (np. chusteczki higienicznej) i wyczesujemy nad nią fragment sierści gęstym grzebieniem. Jeśli na włosach są odchody pcheł, bibułka zabarwi się na różowo. Nie trzeba odwiedzać weterynarza: wystarczy wykąpać psa w szamponie przeciwpchelnym, postępując zgodnie z instrukcją na opakowaniu. Pilnujmy, by nie zlizywał szamponu!

Grzybica. Jeśli u twojego zwierzaka nagle pojawiły się okrągłe łysinki z czerwoną obwódką i łuszczącą się skórą, to prawdopodobnie zaraził się grzybicą. Grozi ona zwłaszcza czworonogom bardzo młodym i starszym, a także tym z osłabioną odpornością, np. po kastracji lub innych zabiegach czy chorobach. Tu potrzebna jest pomoc weterynarza!

Nużyca. Ta choroba także objawia się łysinkami, zwykle jednak najpierw atakuje pysk. W przeciwieństwie do grzybicy zmiany skórne raczej nie swędzą. Uwaga: ryzyko rozwoju choroby zwiększają częste kąpiele! Niektóre rasy są na nią narażone bardziej niż inne, np. shar pei, buldog angielski, doberman, pinczer, west highland white terrier, bokser, owczarek niemiecki.

Autor: Dorota Jastrzębowska